Waar het 11 jaar geleden weer begon ben ik terug. De Westduin park. De laatste cross in het voor mij traditionele 1vd4 crosscircuit. En ook mijn favoriete. Helaas nog steeds niet top fit aan de start. Sinds mijn opgave in de Rotterdam Marathon maart 2023 blijft het lichaam pijntjes hebben. Het euvel is uiteindelijk bij de manueel therapeut vastgesteld: Immobiliteit van de enkel en daardoor hoge belasting op spiergroepen die het minst belastbaar zijn. In mijn geval dus pijn in abductor en hiel.
Het hardloop trainen is dus op een heel laag pitje gekomen, maar wandelen en voetballen gaat beter. Na een test bij de kerstcross bij Haag, dus nu weer kijken in hoeverre ik kon meekomen. De verwachtingn waren laag. Bij de Uithofcross moest ik mannen die ik normaal altijd versla tot soms bijna 2 minuten voor laten gaan.
Nadat ik in gedachte de belangrijkste afslag op de A4 had gemist, was het dus toch weer ouderwets haasten. Maar geen paniek. vlot de na-inschrijving doorlopen en even kort met bekenden inlopen. Op een krap strookje ging ik zeer rustig van start. Mattijs die net voor me liep verdween al snel uit beeld. hij had nog kans op een prijs in het klassement maar miste helaas net het podium in deze sterke catergorie, waar Michael van Gemert (Haag atletiek) won.
Al snel liep ik bij een paar oude AV Sparta maatjes en zag een tweetal concurrenten in mijn leeftijdsklasse. Deze ging ik tot mijn verrassing makkelijk voorbij. Voor mij liep een Spartaan. ja hoor , het was Michel van de Luitgaarden, die mij dus in de vorige 1vd4 cross dik klop had gegeven. Opeens stopte hij, kramp? plassen? blessure? Nee een tragisch geval van het niet hebben van een veterstrikdiploma. Door de paar seconden oponthoud kon ik aanhaken en liepen we samen naar de start-finish locatie in de eerste ronde. Ik had een paar keer navraag gedaan bij parcourswachters en zij verzekerden me dat we 3 gronden moesten lopen. 3 dezelfde ronden probeerde ik nog? ja , ja 3 dezelfde grote ronden. Dat er daarvoor een kleinere ronden diende te worden afgelegd werd niet verteld.
Gelukkig gaf nota bene Michel mij duidelijkheid dat ik nog 2,5 ronde moest afleggen. Ik past mijn tempo iets aan en liet Michel even later op kop lopen. Mijn gebrek aan omvang leek op te spelen. Inmiddels hadden we erkende kleppers als Jeroen Koelewijn van Haag ingehaald op de heuvel, dus was het tempo prima. de met ijs bedekte afdeling leek ons niet te deren, met lange passen werd de zandkuil aangevallen. Het bleef stuivertje wisselen, maar met nog ruim 1 ronde moest ik mijn kompaan langzaam laten gaan. Het gat bleef echter nooit meer dan 25 meter.
Achter ons gebeurde er ook weinig meer en hadden we een groot gat. Een lichte versnelling na de heuvel werd ingezet door Michel, die na afloop met overmacht het 65+ klassement zou winnen. Op het paddepad bleeft het tempo echter gelijk. Nadat ik een hele ronde had gezegd niet meer te willen forceren uit angst voor een blessure ging op het laatste stuk mijn fanatisme toch de kop op steken. Sprinten met een gat van 10 meter leek opeens geen straf meer. Zeker toen Michel bijna rechtdoor werd gestuurd en hij een stap richting de lange heuvel zette. Gelukkig werd hij tijdig gewaarschuwd. ik besloot de sprint al tijdig in te zetten en ondervond weinig verweer.
Achteraf een fijn gevoel dat er geen pijn was en een goed ritme. Het mooiste was toch weer de kennismaking met al die mensen die je normaal nooit zou spreken maar uit alle windstreken weer tegenkomt op de traditionele hardloopwedstrijdjes.
De prijsuitreiking was ook weer ouderwets. Veel gezelligheid en nu eens geen prijs in het eindklassement. Een 8e plaats in het 45+ klassement geeft ook aan dat er bij de krasse knarren nog behoorlijk doorgelopen wordt. Met een dubbelbock en de bloemen voor Michel stapte ik de winterzon in.
foto credits: Misha Stassen en Jony Oosterbos
Hardlopen: Leuke loopjes 