12e Meijendelloop met de rem erop

De afgelopen twee jaar was er geen Meijendelloop en ook hing het voortbestaan van deze lokale klassieker aan een zijden draadje. Toch kon het ter elfder ure doorgaan vanwege een nieuwe sponsor (run2Day Den Haag) en organisatie (Hague Road Runners).

Helaas voor mij was het al snel uitverkocht en had ik mijn vizier richting Tilburg staan, waar jaarlijks de landelijke bekende Warandeloop plaats vindt(tevens NK Cross). Daar ging iets mis met de inschrijving, maar het geluk was met mij (door pech van mijn loopmaatje Mattijs, die een lichte rugblessure had). zijn inschrijfbewijs wisselde dus van eigenaar. De dag ervoor hadden we samen kunnen genieten van een concert van the Cure (bucketlist!) in de Ziggodome en (in mindere mate) van het Nederlands voetbalelftal tegen Ecuador.

Vroege fietstocht

Omdat Meijendel lastig met het OV te bereiken is bleef ik bij Mattijs in Den haag- Zuid slapen. De slaap kon ik niet vatten en voelde me zeker niet topfit toen na 2 uur slaap het wekkertje om 6 uur ging. Marlon stond voor de deur en met Google maps fietsten wij door een donker Den Haag. Eenmaal bij de Oude waalsdorpervlakte aangekomen werd het er niet lichter op. Ik moest de paadjes goed volgen in het donkere bos zonder lantaarnpalen.

Nadat we ook nog 3 kilometer om waren gereden bereikten we pas een kwartier voor de start de pannenkoekenboerderij. Gelukkig had ik onder mijn spijkerbroek al mijn hardloopkleren aangetrokken. Met hulp van gastvrouw en voormalig deelneemster Simone kon ik snel mijn startnummer vinden. Een lange warming up was er niet bij. Wel kwam ik veel bekenden tegen waaronder mijn oude loopmaatjes van AV Sparta. Het was weer gezellig druk, terwijl de natuur langzaam wakker werd. Ik wilde behoudend lopen en dan eventueel de laatste 5 kilometer versnellen. Maar plannen lopen soms anders. Het behoudend starten lukte nog enigszins. Marlon, Mervyn en Jeroen Koelewijn hield ik de eerste kilometers gezelschap op deze pittige 25 kilometer tocht die mij normaal goed ligt.

Losse veter dag

Voor mij een groepje Spartanen met Geert Jan, Herman en Mandy. Onderweg zag ik Ralph nog die een losse veter had en we vlot passeerden. Ik besloot richting het groepje voor me te lopen. De adductor en lies gaven nog geen krimp. Bij het onverharde stuk langs het meertje en de steile top, kwamen toch wat wedstrijdkriebels op en passeerde ik in 1  ruk het groepje. Dit was toch wel even een inspanning, maar ik was nu in een snel groepje daarvoor beland met Haag atleet /trainer Vincent Holleman. Het onverharde stuk ging wel lekker al probeerde ik ook de rem te vinden op het vlakke. Na elk heuveltje kon ik weer aansluiten. Soepel omhoog en met lange passen weer naar beneden op weg naar het volgende klimmetje. De weg naar Meijendelse slag kan ik wel dromen.

Opeens zie ik voormalig loopmaatje Michel, traditioneel snel gestart. Ik wil naar hem toelopen en samen rustig naar de finish lopen. Maar opeens staat de primus inter pares van groep 1 geparkeerd. Een blessure, onwillige maag of losse veter? Nee…het is devolle blaas van deze krasse snelle baas.  Inmiddels voel ik mij ook niet super lekker, het gelletje moet ik bekopen met wat boeren en ook mijn veter gaat los. Ideaal om na het punt halverwege,wat water te pakken en ook mijn schoen te nogmaals te strikken.

Samen naar de finish

Geert –Jan die vlak achter mij liep passeerde mij en ook Michel. Nu moet ik weer in de achtervolging op laatstgenoemde, en op het vals plat waar we beiden al duizende voetstappen hebben liggen komen e weer samen. Onderweg naar het 15 km punt, pakken we gezwind de 3 gemeenste heuels van het parcours. Michel krijgt het al lastig en ik probeerde hem te coachen met bemoedigende woorden en taakgerichte mini doelen. In de verte doemde de voor deze loop zo karakteristieke Watertoren op. Inmiddels had een sterk lopende Mandy zich bij ons gevoegd. Ik wenste haar succes en bleef trouw mijn loopgezel. Het onverharde stuk richting het hek ging nog redelijk lekker en Michel en ik maakte ons op voor de laatste 6 kilometers. Een lang stuk met uiteraard weer de nodige hobbels. Mijn lies voelde stijf en het ging ook niet meer van zelf. Ga jij maar je eigen tempo, hoorde ik. Maar dat weigerde ik beleefd. Mijn doel was nu om Michel niet te laten wandelen, wat hij even overwoog, maar geen seconde in praktijk bracht. Hij heeft ook niet voor niets “We Run” op zijn shirt staan.

Een aantal lopers die de race anders hadden opgebouwd passeerden ons. Sommigen nog opmerkelijk fit. Ook kreeg ik de opmerking dat mijn veter los zat. Nou loop ik soms met niet stevige geknoopte schoenen en ik vind het ergen wel prettig.

jij hebt er meer last van als ik” of “moet je ook eens proberen”  tot “en dat is een heel bevrijdend gevoel voor die voeten” waren mijn wat nonchalante commentaren.

De laatste loodjes waren zwaar, maar een heel lichte versnelling in de laatste kilometer zat er nog wel in. Een loper die ons 3 km eerder was gepasseerd met een trainer op een step, ging 300 meter voor de finish wandelen. Iets wat je zelden ziet. Het volgende plaatje was ook niet fraai. De loper ging voorover gebukt staan met de handen op de knieën en liet onder luide geluiden zijn maaginhoud de vrije loop. Michel en ik gingen gezamenlijk over de finish waar al wat Sparta atleten stonden te wachten. De tijd -1.58- was niet van belang,het was weer genieten en afzien geweest. Niet veel later kwamen Mervyn, Paul, Jeroen K. en Herman en Marlon ook over de finish.

Fit of niet fit?

Bij het haardvuur is het weer gezellig toeven, met het befaamde T-shirt dat we van Run2day krijgen plus koffie en appeltaart. Michel antwoord op de vraag of mijn aanmoedingingen en tips waren aangeslagen: “Geen idee, ik had mijn noise canceling oortjes in”. Dat is dus nog minder resultaat als ‘het ene oor in, het andere oor uit’, contstateer ik lachend. Wel geeft hij aan dat ik hem er door heen heb geholpen door bij hem te blijven lopen. Als een van de laatsten fietsen Marlon en ik weer naar Den Haag, waar ik het onderweg bloed heet heb en pap in de benen voel.

Ik voelde me niet super moe, maar bij thuiskomst wel grieperig en zwak. De Covid-test de volgende ochtend gaf het onverbiddelijke verdict: positief.  Het blijft me verbazen dat je met Corona dus een aardig tempo kan ontwikkelen op een lange run, iets wat dus 2 jaar geleden bij de CPC ook mogelijk plaats vond.

Naschrift: Na een weekje rust loop ik 2 weken later weer een uitstekende Bruggenloop

foto credits: Frans Martens en Gerard Wessel