Terug naar (de 60 van) Texel

Vierendelen in een hagelbui

We gaan niet aftellen! roept de speaker meermaals. En dan opeens toch…5, 4, 3, 2, 1, GO! De hagel valt als bij bestelling keihard uit de hemel. Het aftellen is het startsein voor de ongeduldige lopers die de 60 van Texel willen beginnen. Een abnormaal beeld: een snelle start met lopers die zich vooraan verdringen. Het heeft alles te maken met de barre weersomstandigheden waar de lopers zich bevinden. Na de eerste 100 lopers te hebben zien starten, zoek ik een beschut plekje achter de bussen. Zelf hoef ik nog niet van start. Als 2^e loper van de estafette start ik pas over ruim anderhalf uur mijn race.

15 kilometer is al al ver voor mij, een slepende blessure is hier debet aan.

5 jaar geleden was het anders, toen ik hier ook stond. De lopers gingen na het startsignaal gemoedelijk richting streep, geen haast. De zon scheen overdadig en de gevoelstemperatuur was 20 graden hoger.

Lopen als team

Twee dagen eerder zijn we met zijn vieren, Mattijs, Ralph en Marlon inclusief, op Texel aangekomen. Als team Sparta(anse) PACt zijn we ingeschreven voor de estafette. Nadat we de laatste boot en laatste bus hebben gehaald streken we neer in de gastvrije StayOkay waar ook de finish plaatsvind. De organisatie had in de aanloop veel moeten improviseren omdat de grote organisator Martien Baars overleed. De zaterdag werd goed doorgekomen  met een fietstochtje en lunch naar De Koog en een bezoek aan het grootste Maritiem -en Juttersmuseum ter Wereld, Flora.

Op zondag genieten we van een uitgebreid ontbijt in het hostel gaan we op zoek naar de bushalte en bus die ons naar de start zal brengen. De regen wordt steeds heftiger. Op de halte leren we andere lopers kennen en voel je al een warme en ontspannen sfeer. Een bus toetert naar ons en we merken dat we als makke schapen (iets met dat schaap over een dam) aan de verkeerde kant van de weg staan. Uiteraard komt alles goed en worden we nabij de Veerhaven afgezet waar we als een van de eersten arriveren.

Regen

Om de regen te omzeilen dribbelen we naar het gebouw van de TESO veerhaven. De dame ter plaatse heeft het drukker dan normaal. Zeker 100 lopers willen een warm kopje thee of koffie. Terug naar de juiste bus, die loper 2 t/m 4 naar de juiste startplek zal brengen.

We nemen afscheid van Ralph, die gaat warmlopen. Even later zien we hem nog lopen vanuit de bus met zijn wapperende poncho. Ook komen er inmiddels lopers langs voor de 120 kilometer. Een van de lopers loopt achter Ralph, achter hem  40 joelende schoolkinderen met een stuk karton dat een cheque moet afbeelden. Vast een mooie sponsoractie. De dames van de steelband zorgen voor extra ambiance en drummen zich warm in de steeds harder neerdalende regen.

Zonneschijn

Als mijn bus in tussen Den Burgh en het Noordzeestrand is gestopt in het mooie natuurgebied De Dennen heb ik nog alle tijd om rustig in te lopen en een espresso te scoren bij de lunchtent die midden in het bos staat.

Veel lopers zijn met de auto gekomen. Het blijft een eiland en niets zo veranderlijk als het weer. Een heerlijk mild zonnetje schijnt en tussen de bomen is er geen wind. Ik bof maar weer als tweede loper. Terwijl ik van de mooie bospaadjes geniet (en wat minder van  plassende en poepende lopers die het ecotoilet gemist hebben) loop ik weer richting het wisselpunt. Een aantal enthousiaste en jeugdige atleten van AV Texel zijn aan het trainen. Als ik voorbij loop krijg ik een luid applaus en ook duimpjes van omstanders. Ik besef dat ik op het parcours loop en er veel toeschouwers denken dat ik de eerste loper ben. Met een grote glimlach loop ik er langs en duik weer de lunchroom in tot grote verbazing. Terwijl ik koffie bestel vraagt een onbekende dame onverwacht: Ken jij Jeroen van Veen? Ik denk: wat een rare vraag, is zij op zoek naar deze voor mij onbekende persoon?

Etappe 2: Lekker los in het bos

Marlon en Mattijs zijn ook uit de bus gekomen. We zien Ralph even later naderen en ik loop 100 meter voor het wisselpunt met hem mee om zijn startnummer- bevestigd aan een band om zijn middel – over te pakken.  Het zal lastig zat worden voor me. Al een jaar lang heb ik pijntjes en vanaf 8km op de weg krijg ik last van mijn voeten en bovenbenen. Gelukkig is het al snel onverhard.

Ik haal twee estafettelopers in, maar wordt daarna ook door twee andere lopers ingehaald. Een jonge loper van onder de 30 jaar. Even later een wat oudere van naar schatting 55 -60 jaar.  Ik heb na twee kilometer al pijn in mijn hielen en kan maar kort aanhaken. In de vierde kilometer gaat het steil heuvelop naar het strand. Hier loop ik snel in op de oudere loper.  In de fuik naar boven geef ik hem een duwtje in de rug De wind is hier stormkracht tegen. Ik blijf heel even achter een 60 km. Loper hangen, terwijl ik mijn arm voor mijn ogen houdt. Dit is hard nodig, want ik word hard gezandstraald. De kleine zandkorrels voelen als harde spijkers die op mijn hoofd worden geschoten. Gelukkig snel rechtsaf het strand op en de wind is hier minder fel en van opzij. Met de oudere loper lopen we afwisselend rechts en links van elkaar. Vrij snel halen we nu ook de jongere loper in die me eerder zo snel voorbij ging. Ik weet het, ik ben een zandloper!

Toch spelen de blessures langzaam op en laat ik een paar kilometer van de Koog mijn oudere metgezel gaan. We hebben dan al hele hordes (voornamelijk 60 km.) lopers ingehaald. Bij de strandopgang bij de Koog verlaten we het strand. Hier herhaalt zich de geschiedenis. De oudere loper -een bekende Texelaar-  gaat dribbelend en wandelend omhoog, ik heb nog wat extra’s. Een dame, ook van Texel, voegt zich bij ons. De man verteld dat hij helemaal brak is en ook al een etappe van 15 km er op heeft zitten. Bij de dixies stopt hij plots en versnelt de dame. We gaan door het mooie en drassige broedgebied van Zuid-Eijerland/ De Slufter. We hebben op sommige stukken weer te maken met felle wind, dus ik loop het gat met een tussensprintje dicht en kan zo even schuilen achter de rug van de dame. Even later neem ik over maar ze kan niet meer volgen. Ik slalom tussen fietsers en ultralopers. Links en rechts modderige plassen, waardoor ik soms over de grasstroken in zij of middenberm ga.

Ik geniet ook van de mooie omgeving. Nog 2 kilometer en ik heb de vaart er nog redelijk in. Op de vlakke stukken 4.30 per km. Dan plots een steile heuvel, de meesten voor me wandelen en ik kan er niet langs. Naar beneden met lange passen en daar ligt het lange geasfalteerde fietspad. Een loper met een wit shirt haalt me met hoge snelheid in: het is de jonge loper die we op het strand passeerden. Opeens veel toeschouwers en mensen op de weg. Na nog geen 14 kilometer op mijn klokje staat Marlon voor me.

Etappe 3: Help de bus staat vast

Paniek in zijn ogen en iets over een geblokkeerde weg en bus. Ik ben meer verrast over de plotse wissel en dat ik geen snelle laatste kilometer heb kunnen lopen. Later zal ik begrijpen dat Marlon maar luttele seconden daarvoor ter plaatse. Een busje had de vervoersbus klemgezet en de lopers waren in paniek. Onder politiebegeleiding was de bus maar net op tijd bij De Slufter gekomen. Ik had dus niet harder moeten lopen. Als ik de bus in ga, gaat het weer hard regenen. Ik had dus ook niet zachter moeten lopen.

De bus brengt me naar het laatste wisselpunt. Het is koud, winderig en regent. Mattijs is al ver van te voren aan  de warming-up begonnen. Vanuit de bus zien we veel lopers voorbij komen. Estafettelopers met een versnelling, ultralopers die het zichtbaar al zwaar krijgen. En het lastigste moet nog komen. Daar komt Marlon aan, het is druk bij het wisselpunt en de estafettelopers moeten hier een parallel stuk afleggen wat voor de lopers lastig te zien is. Met een duwtje leid ik Marlon naar de juiste afslag en geeft hij het nummer door aan een doorweekte Mattijs, die er helemaal klaar voor is. Met een sprintje moedig ik hem aan.

Etappe 4

Langs de Waddenzee heeft de wind vrij spel en de laatste vier kilometer is de wind weer stormachtig tegen. We zijn als ploeg inmiddels van de 43^e via de 28^e plaats op de 31^e plaats beland.  Niet dat er iets op het spel staat, maar we hopen (van te voren uitgesproken) in de top 30 te komen. We zijn allen niet in topvorm, maar in een veld van 180 teams met soms subtoppers uit heel Nederland is dat prima. Als de bus door minidorpjes Oost en Oosterend rijd hopen we Mattijs nog te kunnen zien. We zien wel veel ander lopers knokken tegen de wind en de vermoeidheid, die het laatste stuk de lopers bijna terug blaast. Bij de finish treffen we elkaar weer. We hebben de barre tocht binnen 5 uur afgelegd en naast een mooi shirt is de fraaie medaille, een 28^e plaats en de eeuwige roem onze beloning.

Na afloop hoor ik over Jeroen van Veen. Het is de loper die we bij de start zagen met de schoolkinderen. Hij is de vader van Kasper, die op 4 jarige leeftijd aan een hersentumor overleed. Die naam kende ik wel, evenals de boeken die ik vaker voorbij zag komen over hem. Opeens vallen een paar puzzelstukjes ineen. Er is een recordbedrag opgehaald voor het prinses Maxima centrum. En zo zie je dat hardlopen -en zeker op Texel -verbroederd. Bij de prijsuitreiking kom ik tal van nieuwe en oude bekenden tegen en is het fijn nagenieten in de StayOkay met een lekkere Skuumkoppe.

In puin en in de prijzen

Puinlijke voorbereiding

Al bijna een jaar leg ik an puin, zoals de Hagenezen plegen te zeggen. Pijntjes van een levenlang sporten met intensieve wedstrijden laten toch ook sporen achter. Toch stapte ik de auto in richting Ockenburgh. Bang voor de impact van de klappen op de trappen en de afdalingen woog ik mijn kansen af. Na een relatief goed herstel van de week ervoor besloot ik voor de gezelligheid voor een verstandige 1 ronde te gaan. Met ook -heel eerlijk- stiekem een kans op een stukje onvervalst puin. Als onvervalste puinruimer maak ik jacht op een felbegeerde (?) herinnering die je krijgt wanneer je het podium bereikt. Inmiddels had ik al 6 stukken liggen in diverse grootte.

Bij inschrijving snel even de chipcode doorgeven. Je zal maar finishen en een code hebben doorgegeven die niet klopt met dat chippie (ik heb er 5) die in je schoen zit. Bij het inlopen kwam ik Sparta maatje Erwin, Mattij, Marlon en Michel tegen. Allen gingen voor de 3 ronden. Traditioneel weer veel atleten van AV Sparta, Haag en het organiserende RTC. Ook Misha is gelukkig weer van de partij en ook hij deed 1 ronde. Ik wilde niet te snel starten, maar wel vooraan. Als je hier in een fuik zit achter langzamere deelnemers dan ga je veel verliezen, zeker als het 1 ronde betreft. we gingen van start voor de 3,5 km ronde (het parcours was gewijzigd ten opzichte van andere jaren)

Het ging niet slecht voor een Master (ander woord voor atleet op leeftijd) die nog maar 1 maal per week traint. Op een 30e positie ging ik de heuvel af en kon nog wat lopers inhalen al kwamen er na het rondje om de mini plas nog aardig wat snelle atleten opzetten. Even poseren voor de foto als Lodewijk weer met zijn camera klaarstaat en dan wacht de eerste heuvel al. De trap die er in het verleden stond was helaas verdwenen, maar de Puinduinrun heeft er nog genoeg. Helaas merkte ik dat al snel. Ik had minder kracht en besloot het tweede deel niet vol maar met grote stappen wandelend te nemen. Ik werd door een ervaren atleet en een jonge atleet gepasseerd. ik vermoedde dat zij voor 2 of 3 ronden gingen en kon gelukkig wel aanhaken. De jonge atleet in het witte shirt kon ik in het laatste stuk bijhalen en er kwam van mijn kant een eindsprint, terwijl de meesten door gingen voor ronde 2. Er waren meer dan 20 atleten voor me, nu was de vraag wie er voor de 1 ronde waren gefinisht.

LVDZ5

LVDZ5

LVDZ5

LVDZ5

Ik hoefde niet lang op het antwoord te wachten, want ik werd omgeroepen en kreeg een kaartje met “3e loper op de 1 ronde” in mijn hand gestopt. bij het uitlopen kon ik nog mooi wat lopers aanmoedigen en zien hoe Pim Quist onbedreigd naar de overwinning ging voor Geraoid O’Shea. Even later kwam ik de jonge loper weer tegen, waarmee ik naar de finish was gelopen. Het was Justin, een zeer succesvolle atleet van AV Sparta die ik jaren gelden als junior getraind had.

LVDZ5

Mischa was tweede geworden en had mij op ruim een minuut gezet. Samen wachten we de prijsuitreiking af en incasseerden het puin en de waardebon met een grote glimlach.

IJzige 1vd4 Westduin cross met warme sfeer

Waar het 11 jaar geleden weer begon ben ik terug. De Westduin park. De laatste cross in het voor mij traditionele 1vd4 crosscircuit. En ook mijn favoriete. Helaas nog steeds niet top fit aan de start. Sinds mijn opgave in de Rotterdam Marathon maart 2023 blijft het lichaam pijntjes hebben. Het euvel is uiteindelijk bij de manueel therapeut vastgesteld: Immobiliteit van de enkel en daardoor hoge belasting op spiergroepen die het minst belastbaar zijn. In mijn geval dus pijn in abductor en hiel.

Het hardloop trainen is dus op een heel laag pitje gekomen, maar wandelen en voetballen gaat beter. Na een test bij de kerstcross bij Haag, dus nu weer kijken in hoeverre ik kon meekomen. De verwachtingn waren laag. Bij de Uithofcross moest ik mannen die ik normaal altijd versla tot soms bijna 2 minuten voor laten gaan.

Nadat ik in gedachte de belangrijkste afslag op de A4 had gemist, was het dus toch weer ouderwets haasten. Maar geen paniek. vlot de na-inschrijving doorlopen en even kort met bekenden inlopen. Op een krap strookje ging ik zeer rustig van start. Mattijs die net voor me liep verdween al snel uit beeld. hij had nog kans op een prijs in het klassement maar miste helaas net het podium in deze sterke catergorie, waar Michael van Gemert (Haag atletiek) won.

Al snel liep ik bij een paar oude AV Sparta maatjes en zag een tweetal concurrenten in mijn leeftijdsklasse. Deze ging ik tot mijn verrassing makkelijk voorbij. Voor mij liep een Spartaan. ja hoor , het was Michel van de Luitgaarden, die mij dus in de vorige 1vd4 cross dik klop had gegeven. Opeens stopte hij, kramp? plassen? blessure? Nee een tragisch geval van het niet hebben van een veterstrikdiploma. Door de paar seconden oponthoud kon ik aanhaken en liepen we samen naar de start-finish locatie in de eerste ronde. Ik had een paar keer navraag gedaan bij parcourswachters en zij verzekerden me dat we 3 gronden moesten lopen. 3 dezelfde ronden probeerde ik nog? ja , ja 3 dezelfde grote ronden. Dat er daarvoor een kleinere ronden diende te worden afgelegd werd niet verteld.

Gelukkig gaf nota bene Michel mij duidelijkheid dat ik nog 2,5 ronde moest afleggen. Ik past mijn tempo iets aan en liet Michel even later op kop lopen. Mijn gebrek aan omvang leek op te spelen. Inmiddels hadden we erkende kleppers als Jeroen Koelewijn van Haag ingehaald op de heuvel, dus was het tempo prima. de met ijs bedekte afdeling leek ons niet te deren, met lange passen werd de zandkuil aangevallen. Het bleef stuivertje wisselen, maar met nog ruim 1 ronde moest ik mijn kompaan langzaam laten gaan. Het gat bleef echter nooit meer dan 25 meter. 

Achter ons gebeurde er ook weinig meer en hadden we een groot gat. Een lichte versnelling na de heuvel werd ingezet door Michel, die na afloop met overmacht het 65+ klassement zou winnen. Op het paddepad bleeft het tempo echter gelijk. Nadat ik een hele ronde had gezegd niet meer te willen forceren uit angst voor een blessure ging op het laatste stuk mijn fanatisme toch de kop op steken. Sprinten met een gat van 10 meter leek opeens geen straf meer. Zeker toen Michel bijna rechtdoor werd gestuurd en hij een stap richting de lange heuvel zette. Gelukkig werd hij tijdig gewaarschuwd. ik besloot de sprint al tijdig in te zetten en ondervond weinig verweer.

 Achteraf een fijn gevoel dat er geen pijn was en een goed ritme. Het mooiste was toch weer de kennismaking met al die mensen die je normaal nooit zou spreken maar uit alle windstreken weer tegenkomt op de traditionele hardloopwedstrijdjes.

De prijsuitreiking was ook weer ouderwets. Veel gezelligheid en nu eens geen prijs in het eindklassement. Een 8e plaats in het 45+ klassement geeft ook aan dat er bij de krasse knarren nog behoorlijk doorgelopen wordt. Met een dubbelbock en de bloemen voor Michel stapte ik de winterzon in.

foto credits: Misha Stassen en Jony Oosterbos

Natte afloop bij eerste Zodiac Run

Sinds lange tijd kon het weer. Lekker racen op de 10km met echtge tegen/medestanders. In Vlaardingen werd door Running Friends o.l.v. Augusta van Hoogdalem een heus circuit van 4 loopjes opgetuigd. Nabij sportcentrum Broekpolder werden de startnummers uitgedeeld aan de ruim 100 gelukkigen, die de op tijd de voorinschrijving hadden doorlopen.

Met een aantal ambitieuze PAC lopers van mijn loopgroep ging ik inlopen en deed nog wat loopscholing en oefeningen. Rosanne, Wouter en Emiel kozen voor de 5km, Mario en ik hadden ons voor de 10km opgegeven. De 5km startten een kleine 100 meter voor de 10 kilometer lopers. De lopers zijn gestart, ik haal al snel 5kilometer lopers in. Mario loopt voor me en is in vorm. Dat kan ik niet van mezelf zeggen. Het training geven en drukte op werk hebben me te weinig kwaliteitstrainingen bezorgd. Ondertussen piept en kraakt het bij de afdeling Achilles & Hiel.

Heel even blijf ik in het spoor van Mario, maar de eerste kilometer gaat onder de 4 minuten en ik laat het tempo (wijselijk of noodgedwongen?) zakken. Ik loop naar een groepje van 3 met een bekende loopster van AV Fortuna. ooit passeerde ik haar hier vlakbij tijdens de Obstacle Run in de broekpolder. het groepje valt uit elkaar en ik blijf over met een jongeman van begin 20. Zo gauw ik naast hem kom versnelt hij. Dit herhaalt zich. Ik weet hoe dit gaat aflopen. Inderdaad na de 3e versnelling kom ik weer langszij in hetzelfde tempo, nu is het mijn beurt om te versnellen. Ik loop rechtdoor voor mijn resterende 6,5 kilomer. Hij gaat rechtsaf om voor de 5km finish. Rosanne loopt inmiddels niet ver voor me en gaat ook rechtsaf. Zal het haar lukken om onder de de magische 20 minuten te blijven? ik haas haar nog een stukje en kom in de 2e helft van de race. Uiteindelijk wordt het een tijd ruim onder de 41 minuten. De hemel gaat open net nadat ik in de duisternis van de Broekpolder ben gefinished met een traditionele eindsprint. In de kletsnatte regen volgt nog een uitgebreide prijs uitreiking. Als verzopen katten nemen we de prijzen in ontvangst. Een 5e plaats bij de heren 40+ is mijn deel en na een fotosessie is het snel de warme auto in. Emiel wint afgetekend bij de heren op de 5km. Nog vele prijzen en overwinningen zullen gaan volgen voor hem.

Heel even blijf ik in het spoor van Mario, maar de eerste kilometer gaat onder de 4 minuten en ik laat het tempo (wijselijk of noodgedwongen?) zakken. Ik loop naar een groepje van 3 met een bekende loopster van AV Fortuna. ooit passeerde ik haar hier vlakbij tijdens de Obstacle Run in de broekpolder. het groepje valt uit elkaar en ik blijf over met een jongeman van begin 20. Zo gauw ik naast hem kom versnelt hij. Dit herhaalt zich. Ik weet hoe dit gaat aflopen. Inderdaad na de 3e versnelling kom ik weer langszij in hetzelfde tempo, nu is het mijn beurt om te versnellen. Ik loop rechtdoor voor mijn resterende 6,5 kilomer. Hij gaat rechtsaf om voor de 5km finish. Rosanne loopt inmiddels niet ver voor me en gaat ook rechtsaf. Zal het haar lukken om onder de de magische 20 minuten te blijven? ik haas haar nog een stukje en kom in de 2e helft van de race. Uiteindelijk wordt het een tijd ruim onder de 41 minuten. De hemel gaat open net nadat ik in de duisternis van de Broekpolder ben gefinished met een traditionele eindsprint. In de kletsnatte regen volgt nog een uitgebreide prijs uitreiking. Als verzopen katten nemen we de prijzen in ontvangst. Een 5e plaats bij de heren 40+ is mijn deel en na een fotosessie is het snel de warme auto in. Emiel wint afgetekend bij de heren op de 5km. Nog vele prijzen en overwinningen zullen gaan volgen voor hem

12e Meijendelloop met de rem erop

De afgelopen twee jaar was er geen Meijendelloop en ook hing het voortbestaan van deze lokale klassieker aan een zijden draadje. Toch kon het ter elfder ure doorgaan vanwege een nieuwe sponsor (run2Day Den Haag) en organisatie (Hague Road Runners).

Helaas voor mij was het al snel uitverkocht en had ik mijn vizier richting Tilburg staan, waar jaarlijks de landelijke bekende Warandeloop plaats vindt(tevens NK Cross). Daar ging iets mis met de inschrijving, maar het geluk was met mij (door pech van mijn loopmaatje Mattijs, die een lichte rugblessure had). zijn inschrijfbewijs wisselde dus van eigenaar. De dag ervoor hadden we samen kunnen genieten van een concert van the Cure (bucketlist!) in de Ziggodome en (in mindere mate) van het Nederlands voetbalelftal tegen Ecuador.

Vroege fietstocht

Omdat Meijendel lastig met het OV te bereiken is bleef ik bij Mattijs in Den haag- Zuid slapen. De slaap kon ik niet vatten en voelde me zeker niet topfit toen na 2 uur slaap het wekkertje om 6 uur ging. Marlon stond voor de deur en met Google maps fietsten wij door een donker Den Haag. Eenmaal bij de Oude waalsdorpervlakte aangekomen werd het er niet lichter op. Ik moest de paadjes goed volgen in het donkere bos zonder lantaarnpalen.

Nadat we ook nog 3 kilometer om waren gereden bereikten we pas een kwartier voor de start de pannenkoekenboerderij. Gelukkig had ik onder mijn spijkerbroek al mijn hardloopkleren aangetrokken. Met hulp van gastvrouw en voormalig deelneemster Simone kon ik snel mijn startnummer vinden. Een lange warming up was er niet bij. Wel kwam ik veel bekenden tegen waaronder mijn oude loopmaatjes van AV Sparta. Het was weer gezellig druk, terwijl de natuur langzaam wakker werd. Ik wilde behoudend lopen en dan eventueel de laatste 5 kilometer versnellen. Maar plannen lopen soms anders. Het behoudend starten lukte nog enigszins. Marlon, Mervyn en Jeroen Koelewijn hield ik de eerste kilometers gezelschap op deze pittige 25 kilometer tocht die mij normaal goed ligt.

Losse veter dag

Voor mij een groepje Spartanen met Geert Jan, Herman en Mandy. Onderweg zag ik Ralph nog die een losse veter had en we vlot passeerden. Ik besloot richting het groepje voor me te lopen. De adductor en lies gaven nog geen krimp. Bij het onverharde stuk langs het meertje en de steile top, kwamen toch wat wedstrijdkriebels op en passeerde ik in 1  ruk het groepje. Dit was toch wel even een inspanning, maar ik was nu in een snel groepje daarvoor beland met Haag atleet /trainer Vincent Holleman. Het onverharde stuk ging wel lekker al probeerde ik ook de rem te vinden op het vlakke. Na elk heuveltje kon ik weer aansluiten. Soepel omhoog en met lange passen weer naar beneden op weg naar het volgende klimmetje. De weg naar Meijendelse slag kan ik wel dromen.

Opeens zie ik voormalig loopmaatje Michel, traditioneel snel gestart. Ik wil naar hem toelopen en samen rustig naar de finish lopen. Maar opeens staat de primus inter pares van groep 1 geparkeerd. Een blessure, onwillige maag of losse veter? Nee…het is devolle blaas van deze krasse snelle baas.  Inmiddels voel ik mij ook niet super lekker, het gelletje moet ik bekopen met wat boeren en ook mijn veter gaat los. Ideaal om na het punt halverwege,wat water te pakken en ook mijn schoen te nogmaals te strikken.

Samen naar de finish

Geert –Jan die vlak achter mij liep passeerde mij en ook Michel. Nu moet ik weer in de achtervolging op laatstgenoemde, en op het vals plat waar we beiden al duizende voetstappen hebben liggen komen e weer samen. Onderweg naar het 15 km punt, pakken we gezwind de 3 gemeenste heuels van het parcours. Michel krijgt het al lastig en ik probeerde hem te coachen met bemoedigende woorden en taakgerichte mini doelen. In de verte doemde de voor deze loop zo karakteristieke Watertoren op. Inmiddels had een sterk lopende Mandy zich bij ons gevoegd. Ik wenste haar succes en bleef trouw mijn loopgezel. Het onverharde stuk richting het hek ging nog redelijk lekker en Michel en ik maakte ons op voor de laatste 6 kilometers. Een lang stuk met uiteraard weer de nodige hobbels. Mijn lies voelde stijf en het ging ook niet meer van zelf. Ga jij maar je eigen tempo, hoorde ik. Maar dat weigerde ik beleefd. Mijn doel was nu om Michel niet te laten wandelen, wat hij even overwoog, maar geen seconde in praktijk bracht. Hij heeft ook niet voor niets “We Run” op zijn shirt staan.

Een aantal lopers die de race anders hadden opgebouwd passeerden ons. Sommigen nog opmerkelijk fit. Ook kreeg ik de opmerking dat mijn veter los zat. Nou loop ik soms met niet stevige geknoopte schoenen en ik vind het ergen wel prettig.

jij hebt er meer last van als ik” of “moet je ook eens proberen”  tot “en dat is een heel bevrijdend gevoel voor die voeten” waren mijn wat nonchalante commentaren.

De laatste loodjes waren zwaar, maar een heel lichte versnelling in de laatste kilometer zat er nog wel in. Een loper die ons 3 km eerder was gepasseerd met een trainer op een step, ging 300 meter voor de finish wandelen. Iets wat je zelden ziet. Het volgende plaatje was ook niet fraai. De loper ging voorover gebukt staan met de handen op de knieën en liet onder luide geluiden zijn maaginhoud de vrije loop. Michel en ik gingen gezamenlijk over de finish waar al wat Sparta atleten stonden te wachten. De tijd -1.58- was niet van belang,het was weer genieten en afzien geweest. Niet veel later kwamen Mervyn, Paul, Jeroen K. en Herman en Marlon ook over de finish.

Fit of niet fit?

Bij het haardvuur is het weer gezellig toeven, met het befaamde T-shirt dat we van Run2day krijgen plus koffie en appeltaart. Michel antwoord op de vraag of mijn aanmoedingingen en tips waren aangeslagen: “Geen idee, ik had mijn noise canceling oortjes in”. Dat is dus nog minder resultaat als ‘het ene oor in, het andere oor uit’, contstateer ik lachend. Wel geeft hij aan dat ik hem er door heen heb geholpen door bij hem te blijven lopen. Als een van de laatsten fietsen Marlon en ik weer naar Den Haag, waar ik het onderweg bloed heet heb en pap in de benen voel.

Ik voelde me niet super moe, maar bij thuiskomst wel grieperig en zwak. De Covid-test de volgende ochtend gaf het onverbiddelijke verdict: positief.  Het blijft me verbazen dat je met Corona dus een aardig tempo kan ontwikkelen op een lange run, iets wat dus 2 jaar geleden bij de CPC ook mogelijk plaats vond.

Naschrift: Na een weekje rust loop ik 2 weken later weer een uitstekende Bruggenloop

foto credits: Frans Martens en Gerard Wessel

Boscross wordt Jan de Voscross

In de vroege ochtend stap ik de PAC kantine binnen. Als trainer organiseer ik wat crosstrainingen en vandaag bijten we het spits af met een testloop, de najaarscross bij mijn eigen vereniging. De cross zal vanaf vandaag omgedoopt worden tot Jan de Voscross. Dit uit eerbetoon aan Jan de Vos, jarenlang vrijwilliger, bestuurslid en organisator.

Het is een wedstrijd die alleen binnen eigen vereniging is gecommuniceerd, maar toch zullen er maar liefstr 65 deelnemers aan de start verschijnen. Met een groepje lopers gaan we het parcours verkennen. Het is de warmste cross die ik me kan heugen. Waar je normaal aan kou en neerslag denkt, komt het kwik boven de 20 graden en is er een stralende oktoberzon te bewonderen.

Het parcours bestaat uit een rondje over ca 6,6 km over het strand langs de Kralingse plas, bospaden en paardenpad voorzien van vers zand. Ik heb mijn atleten net gewezen op de tactische aspecten van de cross, en het voordeel van een snelle start, zeker al je in het begin in een fuik of single track in schiet. De selectie atleten met hun groen-witte hemden of singlets spuiten weg. De fitness en bos recreanten kijken verwonderd naar de kluwen lopers die samen dromt bij de start.

Als een van de weinigen ga ik een deel bovenlangs over het hardere gras, met als nadeel dat je wat extra meters maakt. Toch lijkt dit voordelig. Ik kom als ongeveer 10^e op het single track houtsnipperpad. Achter me hoor ik loopmaatje Cornee naderen. Ik weet dat hij sneller is, maar hij kan er op dit stuk niet langs.

Als we het stukje bos uitkomen hou ik wel vaart, maar voordat de eerste kilometer voorbij is, gaat hij er snel voorbij en zal afstand nemen Ook Jeroen, Maria en Frank volgen zijn voorbeeld, daarna een aardig gat. Ik ben bang dat ik mijn snelle start moet bekopen en mijn adem zit al behoorlijk hoog. We draaien het paardenpad op. Het eerste stuk ligt er redelijk bij en aan de kant is het gelukkig niet heel zacht maar wel oneffen. Ik probeer me op Maria en Frank te richten. maar het gat dichtlopen is niet mogelijk, maar wordt ook niet veel groter. Het paardenpad wordt steeds slechter begaanbaar. We draaien weer om en ondanks een pijnlijkere worden lies kan ik het tempo gelijk houden. We draaien nog een heuveltje op als we het bos uitkomen en dan langs het strand richting finish. Een 13^e plek achter mijn snelle clubgenoten.

Menno zal na een spannende laatste kilometer de snelste zijn in de eindsprint, voor Joris en Yvo. Maria is met afstand de snelste dame.

Kildijk cross

Het cross seizoen is weer begonnen en vandaag heb ik een nieuwe cross ontdekt. In S’gravendeel, tegen Dordrecht aan, is er een veldrijd wedstrijd vooraf gegaan door een ouderwetse veldoop of cross. Met de fiets arriveer in en haal mijn startnummer op in de houten keet van de schaatsclub. Het is lekker knus en het inschrijfgeld nog minder dan 2 biertjes. Ik loop richting start, terwijl er veel regen is voorspeld. Het valt gelukkig mee. Ik pak de start mee van de jeugd en loop in met de achtersten van de korte cross van 4km. Veel jeugdige en onervaren lopers ook hier. Je ziet ze glijden en werken op de gladde dijkjes op en rondom de Kiltunnel. Het leuke hier is dat willekeurige lopers prijsje kunnen winnen en de winnaars naast een geldprijsje ook bloemen krijgen.

Glibberend over de dijkjes

Na de huldiging zoek ik mijn plek in het startvak aan de dijk. De 8km is begonnen! Ik start snel en passeer meteen 2 man in het dalen van de heuvel. Een van hen heeft geen schoenen met grip en glijd onderuit. Ik richt me op twee andere jongemannen van begin 20, waar ik kan aanhaken. Zij zullen na het eerste van de 4 ronden inzakken en hebben zich vergist in de afstand en omstandigheden. Zelf word ik ook ingehaald. De snelste (en zeer lichte) dame gaat makkelijk voorbij halverwege. Ook een ervaren loper van mijn leeftijd komt dichterbij. Heel even kan ik er bij blijven, maar op het vlakke loopt hij uit. In het stukje bos blijft de afstand hetzelfde maar ik kom niet meer dichterbij. Een 10e plaats is mijn deel.

Niet slecht als je bedenkt dat de nummer drie van de Eindhoven marathon bij de Nederlanders (Roy Werner) hier ook als 3e eindigt. Hij is dan wel geen crosser, maar is wel een van de snelste lopers uit de regio. Ik ontvang mijn medaille en warme kop choco en kijk nog even naar de veldrijders. Een stuk langzamer dan hen fiets ik onder hen door via de tunnel naar huis.

Zeeuwse kust marathon; de zwaarste

Daar aan de kust…..Het nummer van Bløf zal regelmatig door mijn hoofd spoken, zoals ook de wind om mijn hoofd spookt. De strijd tegen de elementen is een beproefd onderdeel van de loop, waar half Zeeland voor uitloopt. Vandaag word ik daar niet in teleurgesteld. Als ik Schouwen verlaat via de Oosterscheldekering en het werkeiland Neeltje Jans. Gelukkig loop ik in een grote groep waar onder mijn impuls aardig word samengewerkt om kop over kop de wind hett hoofd te bieden. Windkracht 6 en voornamelijk tegen. Normaal geen probleem, maar we lopen nu niet in een ronde, maar een point to point marathon met start in Burgh Haemstede en finish in Zoutelande. Mijn gedachten dwalen af naar gisteren. Na een dag hard werken (onder andere voor de klant ZLM, een Zeeuwse hoofdsponsor) zoek ik mijn startnummer waar de naam van de sponsor op prijkt. Ik bekijk nog even het route -en hoogte kaartje van deze marathon die niet vlak en zeker niet saai is. Het is druk op de weg vanuit Rotterdam.

Onderweg pik ik mijn vriendin op en we arriveren in hotel Bom in hartje Burgh. Na en heerlijk diner met uiteraard pasta en heerlijke garnalen gaan we s’avonds laat nog even uitwaaien. Om 23.00 rijden we langs de verlaten start en gaan nog een wandeling maken in het pikdonkere bos in de kop van Schouwen.

Warming up rond de kerk

na een kop koffie aan de overkant van het hotel begeven we ons naar de start, waar de mountainbikers hun finish beleven. Even een rondje inlopen rond de kerk en een warming up om de spieren alvast een seintje te geven. Vriendinlief zoekt steun bij andere vrouwelijke aanhangers, ze zijn nog zenuwachtiger dan de lopers! Ze heeft dan ook een lastige opdracht om tijdig op het 20 (dam voorbij Breezand) /Vrouwenpolder) en het 30 km punt (Veere) te zijn en mij ook nog te zien finishen in Zoutelande.

Ik wurm me onder het touw vooraan het startvak voor de snelle lopers. Om me heen kijkend zie ik ook wat “minder snelle” lopers. Het bordje stond ter hoogte van de afscheiding, waar je bij een grote marathon nog extra vakken hebt voor snelle lopers en “geinviteerden”, mag ik hier in het voorste vak staan. Maar ik weet dat ik niet met de voorste mee hoef te gaan, want er zullen zeker 100 lopers zijn die een sub 3 in de benen hebben.

Lopen maar

We wachten tot de klok 12 uur slaat om af te tellen voor vertrek. De starter hoor de klok niet luiden vanwege de overvliegende helikopter. Dan maar handmatig aftellen. We mogen weg in een ontspannen sfeer. Vriendin Sandra zwaait me uit en we verlaten Burgh. Buiten het dorp voel je meteen de invloed van de harde wind. Windkracht 6 is opgegeven. Er valt een afscheiding tussen de eerste grote groepen en mijn persoontje. Ik word meteen gedwongen een keuze te maken, het gaat al redelijk hard en ik overweeg om me te laten bijhalen door andere lopers. ik kan aanhaken bij een relatie jonge loper die een dame op sleeptouw neemt. Ik haak aan en wij vormen lange tijd een groepje van drie. Onderweg pikken we nog een vierde loper op die alleen loopt te strijden tegen de tegenwind. De jonge haas moet afhaken, hij ging al op een te snel schema weg. We verlaten het eiland en gaan de stormvloedkering over. De slanke dame probeer ik wat in toom te houden, ze zegt dat snelheid haar beter ligt dan duur, maar samenlopen is natuurlijk wel krachten sparen. We halen een dame in die voor haar loopt en ik bedenk dat mijn metgezelle mogelijk een hoge notering bij de dames kan behalen.Een loper die ons inhaalt laat ik wijselijk gaan. Die zijn we over een paar kilometer wel terug , waarschuw ik mijn groepje. En inderdaad ruim 2 kilometer hebben we hem weer gegrepen. We houden het tempo constant op 4.35-4.40 per kilometer. Over de Stormvloedkering

Op weg naar de Oosterscheldekering

Op de eerste brug komt er een grote groep bij ons aansluiten onder aanvoering van 2 snelle ervaren lopers. We zijn met 20 man sterk, maar er is geen eenheid. “Aflossen, korte beurten kop over kop” adviseer ik. En langzaam komt er een machine in het treintje. elke 30a 60 seconden waaien de voorste lopers terug in de groep en doet iemand anders sleurwerk tegen de wind. Met een buitenlandse loper ben ik aan de beurt. We zijn het eiland Neeltje Jans genaderd en gaan een heuveltje af. het tempo vliegt omhoog en ik corrigeer mijn medeloper. Ook achterin word geschreeuwd over de plotse versnelling. Mijn duimpje gaat omhoog en het tempo weer omlaag. De slanke dame in het paars doet ook lange kopbeurten en lijkt zeer fit en tegelijk met haar krachten te smijten.

Een loper uit Zoutelande gaat de Rotterdam Marathon nog doen en heeft vele ultraruns gelopen. Hij loopt nu naar huis, een helder doel. WE knabbelen aan ons eerste gelletje. Op het werkeiland Neetltje Jans voelen we de eerste regenspetters. De regen zal niet meer stoppen, integendeel. We verlaten de Deltawerken en de Oosterschelde en zetten voet aan de Noord-Bevelandse kust. We haalen een ander groepje in dat het moeilijk heeft, er vallen gaten bij de verversingspost en ik voel de pijn in mijn abductoren toenemen. In de voorbereiding had ik lang een blessure die zich verplaatste naar de zone onder de liezen. Ik kijk op mijn Garmin 245 en zie dat we op 15kilometer zitten. Ai, nog 27 kilometer met pijn lopen. Maar dit zijn niet de goede gedachtes bedenk ik me. Ik ga weer externaliseren (de focus buiten mijzelf verleggen) . De groep bestaat uit een bonte mix van ervaring en enthousiaste energiekelingen. Van een aantal merk ik dat ze het al lastig hebben en waarschijnlijk nog onervaren zijn. Anderen lopen erbij alsof ze net van start zijn gegaan. We naderen het 20km, ik loop achterin de groep en heb 2 zorgen: Gaat mijn vriendin mij zien in dit grote peloton of loop ik haar en mijn extra gelletje mis? Een andere is mijn blessure die steeds nadrukkelijker signalen afgeeft Er staat veel publiek als we in volle vaart van de dijk naar beneden draaien richting strand. In een flits zie ik links vriendinlief staan en ik kan een gel uit haar hand trekken. De bidon die ik zou afgeven zit nog voor meer dan de helft vol met Maurten koolhydraatrijke drank.

Over het strand

We draaien het strand op en de groep versplintert als een als een vaas die kapot valt. ik probeer mijn tred aan te passen, maar merk dat ik in het mulle zand minder uit de voeten kom dan normaal. Dit heeft alles met de pijnlijke spieren rond de lies te maken. ik heb het zwaar, we zijn nog niet eens halverwege. Een klein groepje loopt weg, achter me raken anderen al ver achter op. De wind is nog steeds schuin van voren. ik probeer bij 2 lopers aan te haken die 15 meter voor me lopen. op hun beurt lopen zij weer 10 meter achter een klein groepje. Versnellen is lastig en kost pijn en kracht. Het strand ga ik nog minstens 6 kilometer voorbij zien komen. We lopen nu met 4 lopers maar wel allemaal met afstand er tussen. Ieder kiest zijn eigen pad, op zoek naar de weg van de minste weerstand. Het zand langs de vloedlijn is eerst hard, maar later ga ik hoger lopen, want het zand is daar natter en ik zak er weg. Met een loper sluit ik een soort verbond nadat we stuivertje aan het wisselen zijn. Ik denk aan Egmond waar ik genoot van het strand, hier is het een pijnlijke straf. En het zwaarste, de dijken en hoge trappen moeten nog komen. Gaat bij 30 kilometer het licht zo meteen uit? Voorlopig eerst naar de 25 kilometer toe. We sluiten aan bij een groepje van 6 dat het ook lastig heeft: ik herken een sterke triatleet van ons eerste 20 kilometers. Ik zie een strandopgang en veel mensen en hoop dat we hier het strand gaan verlaten, maar kom bedrogen uit. Met hangen en wurgen kom ik de laatste kilometer op het strand door. In Valencia en Berlijn ging ik op dit punt versnellen, maar heb het gevoel dat het licht langzaam uit gaat. Dan zie ik de trap omhoog en een aantal loper die al snel gaan wandelen.

Hoogtemeters maken

Ik pep mezelf op en neem me voor om wat lopers in te halen. De quadriceps doen het nog prima. ik haal er een aantal in en ga meteen door op de slingerende heuveltjes. Waar ik ze op het strand liet gaan kom ik ze nu weer allemaal voorbij, al voelt het wel als een tussensprint. Het 30 kilometer punt moet nog komen. Op het vlakke gedeelte komt de pijn weer terug, maar de uit -knop heb ik wel gevonden: de dood of de gladiolen. alles wat ik nu win verlies ik straks niet meer, desnoods maar op een slakkegang de laatste kilom eters. Er komen weer wat lopers uit de achtergrond bij me lopen. Graatje mager, maar ook weinig spieren, ik moet het hebben van kracht en souplesse. In Veere zie ik het 30 km punt. Een mooi uitzicht op zee en de stad. Ik geniet weer van het avontuur en de storm die de lopers probeert terug te blazen. Gelukkig hebben we in het duingebied ook wat beschutting.

Het glooit weer en ik neem de lop weer over. in de verte weer een bekend gezicht: Sandra had weer net op tijd een plekje gevonden met de auto en was de dijk op geklommen: een blije kreet en een gelletje zijn mijn steun. Ik geef de bidon af en roep om mijn andere flesje. Al hollend komt Sandra alsnog mijn flesje isotone drank brengen. Toch hebben mijn inspanningen me ook kracht gekost. op het vlakke probeer ik mijn ritme te hervinden. Na 33 kilometer is de dijk onverhard en heeft de wind vrij spel. Een groepje lopers waaronder de triathleet waar ik eerder mee liep komen samen. Het lijkt wel een cross. Ik neem de kop, omdat er wat vertragende lopers tussen zitten.

Een oudere taaie loper in het zwart komt even later voor bij en sleurt het tempo nog iets hoger. De triahtleet kan mee en ik moet een gaatje laten. Het is weer het oude liedje ik bevind me in een niemandsland, maar hier is de wind het krachtigst en ik heb geen zin om nog 7 kilometer alleen tegen de wind te beuken. ik neem een sprintje en kom tot bij de twee manen voor me. Meer dan een kilometer loop ik op mijn tandvlees dankbaar gebruik maken van de diensten van de veteraan. Bij35 kilometer komen we op de kop van het eiland, de wind is nu vol tegen i.p.v schuin. De striemende regen voel ik niet eens meer. Ik omarm de kou als een lang verwachte vriend.

Tegen de storm in

De triatleet neemt de kop, de man in het zwart kan niet volgen. Weer besluit ik te versnellen met onverwachte krachten. Ik voel me schuldig dat ik de kop niet neem, maar dit is mijn limiet. Ook de triatleet raakt moe en ik kan wat sparen. We wisselen kop over kop terwijl zijn trainer/begeleider ons moed inspreekt vanaf de moutainbike. We hebben een onuitgesproken band en halen nog wat lopers in. Het parcours is hier voor geen meter vlak, terwijl we bij Westkapelle een lusje draaien en een lange steile trap nemen. Ik ken dit laatste gedeelte aangezien ik hier een half jaar geleden nog van een korte vakantie genoot. Ik knok van kilometer naar kilometer, terwijl ik niet weet of ik deze razende cadans tegen de storm nog lang kan volhouden. Daar is de hoogste top en het 40 kilometer punt. Met wijd open gesperde mond en hoge arminzet zet ik mijn tanden in deze laatste horde. ik los mijn metgezel, die later die een kilometer later weer aansluit. We mogen als toetje nog een kleine kilometer over het strand. Hier is het weer lastig voor me. Een loper die we eerder haalde komt hier voorbij, we zoeken onze weg tussen de hoge houten strandpalen waar je maar net tussen door kan (met een beetje overdwars lopen). het tempo is er weer uit en het is ploeteren. Ik ruik de finish en probeer achter de loper die afstand neemt aan te gaan. Mijn maatje moet nu definitief lossen. Boven op de dijk in Zoutelande heb ik nog puf voor een lekkere laatste kilometer en ik dender naar beneden voor een heroische laatste 200 meter, waar de toeschouwers massaal hun longen schor schreeuwen. Ik kom genietend over de finish, waar de laatste 40 meters over een kunstmatige zandstrook. In 3.25 mag ik blij zijn met mijn tijd.

Binnen zie ik de slanke dame die als 3e dame in haar leeftijdscategorie is gefinished. Er staan wat hulpverleners om haar heen, ze is helemaal onderkoeld en kan nauwelijks praten. Ik feliciteer haar met haar mooie race en tijd. Het is druk op de terrassen, waar ik nog net een plekje vind . Samen met vriendin is het genieten van de chocomel, bier en bitterballen. De sfeer is ondanks het weer geweldig en op het grote scherm zien we nog veel strijders binnenkomen.

We mogen weer!…Vestingloop met veel toeschouwers

Na een aantal loopjes met beperkingen of zonder toeschouwers, kreeg ik de gelegenheid om mee te doen met de Vestingloop in Willemstad. Zowel deze loop als deze stad wilde ik graag nog eens bezoeken. Via 2 vrienden (Richard en Frank) mocht ik als gastloper bij het team van Schouten en Zekerheid uit Rotterdam meelopen. Niet geheel toevallig ook de sponsor van de 10km, die ik op mijn programma had staan als test of snelheidsprikkel naar de Zeeuwse Kust marathon.

Op weg naar de Vesting

Vriendin Sandra was ook meegekomen en ook zij ging voor de 10km, evenals een loper uit mijn loopgroep, Michiel. Bij de tent van Schouten Zekerheid kreeg ik mijn startnummer en werd ik goed opgevangen. Samen met Michiel gingen we het parcours verkennen en inlopen. Daarbij ontdekte we de lastige finale: over de Vestingwallen met scherpe bochten, klinkertjes en via een gemeen heuveltje door het gezellige centrum richting finish. Michiel had zijn zinnen gezet op een tijd laag in de 38 minuten en ik wilde gewoon weer tempohardheid op doen en stiekem wel onder de 42 minuten lopen.

Ontspannen start

Bij de start is het niet dringen, maar eerder een soort schroom bij de lopers om vooraan te staan. Toch waren het niet alleen recreanten en businessloper die naar de Vesting waren getogen. Zo was regionale topper Timo de Geus ook aan de start verschenen. Michiel had de nodige spanning en was duidelijk geband op een goede prestatie. Een top tien klassering was mogelijk voor hem, terwijl ik het veld monsterde. Ik stond er zelf bijna relaxed bij, al grappend met enkele medestanders en was vooral blij dat ik weer aan het vertrek stond van een echte wedstrijd/loop. Daar gaan we weg, hard de dijk af met meteen een scherpe U-bocht naar links. De eerste kilometers voelen snel aan, terwijl we tussen een onverhard bebost pad doorlopen. ik klok een krappe 4 minuten over de eerste kilometer. Er ontstaat meteen een afscheiding tussen de koplopers en de rest, waar ik mijn tempo wat matig en er een drietal lopers mij voorbij komen. Michiel verdwijnt langzaam uit het zicht en moet de eerste lopers ook laten gaan, Na ruim 2 kilometer gaan we de polder in, waar de wind schuin tegen was. Ik bevond me in een soort niemandsland, al hoorde ik wel dat de eerste dame (begeleid door trainer of vriend op de fiets) in aantocht is. De loper voor me hou ik in zicht maar ik hoop dat ik samen met de dame kop over kop de strijd tegen de wind aan kan gaan,

Man tegen man/vrouw gevecht

op het moment dat we linksaf slaan blaast de wind vol in ons gezicht, de fietser geeft een bidon aan de loopster, die nu pal achter me loopt. Op dat moment sluit er een lange loper met een krachtig postuur aan. Hij gaat langs ons en dit is het moment om aan te haken. De dame moet passen en zet haar strijd tegen de wind solo voort. We gaan de dijk weer op en de wind is nu weer van de zijkant. Ik moet de loper laten gaan, maar we halen wel een andere loper in. De loper in het blauw, die steeds voor me liep is nog steeds een 50 meter voor me. Opeens lopen we in de buitenste straten van Willemstad, een muziekkapel onthaalt ons feestelijk en we draaien de Vesting Wallen op. Ik kan het tempo relatief nog aardig vasthouden, al heb ik geen illusie nog iemand in te halen, al ligt het onverharde gedeelte met heuveltjes me wel. Het beste is er echter wel van af. Toch nader ik meter voor meter de loper in het blauw, die op zijn buurt een van de lopers die in het begin mij voorbij schoot in het zicht krijgt. Ik forceer me om aansluiting te vinden

De laatste kilometer

Na 9 kilometer lopen we bij elkaar, terwijl het tempo van de loper in het zwart iets omhoog gaat. Ik wil in eerste instantie weer op adem komen en er een eindsprint van maken. Maar dan valt het tempo weer wat stil en ik versnel. Er is meteen een groot gat en ik kijk niet meer om. De laatste halve kilometer over de klinkers en heuvel zijn mooi maar doen pijn. Er komt niemand meer in de buurt.

Met een brede lach sprint ik over de finish en neem de medaille, water en fruit in ontvangst. De tijd voor een niet zo snel parcours stemt tot tevredenheid: 41,27, sneller dan bij de Ekiden. Onbedreigd winnaar is Timo de Geus. Michiel is in eerste instantie met 38.30 niet tevreden. Voor een niet snel parcours is dit echter prima en heeft hij naar behoren gepresteerd. Een tiende plaats is zijn deel, zelf mag ik plek 16 noteren. Ik loop wat uit en zie daarna Frank, Richard en vriendinlief over de finish komen..

• 

Na afloop is het gezellig napraten onder het genot van een biertje en bitterbal in het sfeervolle centrum van Willemstad.

Mooie opkomst bij spontane Zonsopkomst Marathon

Leuk om te zien, hoe een spontaan idee kan uitgroeien tot een kleinschalig evenement. De idee en de drang om samen in georganiseerd verband te lopen blijft bij de echte hardloper in het hoofd rondspoken.

Voorafgaand

Via een whatsapp conversatie werd dan ook door een bevriend lid van de Hardloper (Maarten van der Eijk) geopperd om samen een marathon te lopen.  Dit resulteerde in een planning voor 4 juli met start op de trambrug in Schipluiden bij zonsopkomst. In tweede instantie werden ook leden van De Hardloper en vrienden van De Hardloper uitgenodigd. Bovendien werd de gelegenheid geboden om de halve marathon te lopen. Zo stonden er uiteindelijk geen 6 maar 22 lopers plus enkele begeleiders (meefietsers om parcours te gidsen en fotografen) op de trambrug. Hiervan gingen 4 lopers van start voor de volle mep van 42,2 kilometer. Dit alles in de vroege morgen van 4 juli om 5.30 in een oorverdovend stille omgeving.

Alle lopers verzameld voor de start bij zonsopgang

Voor mij persoonlijk werd het de 10^e marathon. De spanning was een stuk minder, hoewel die toch nog licht kwam tijdens de voorbereidingen en vooral toen ik voor het slapen gaan merkte dat ik het verkeerde snoertje voor het opladen van mijn smartwatch in handen had. In plaats van om 22.30 onder de wol te kruipen, restte mij een extra uur reizen (je wil uiteindelijk je loop en data voor eeuwig vastleggen toch?) om het hulpmiddel op te halen.

Daarvoor had ik 2 bananen, 2 sportrepen, 1 flesje water, 4 bidonnen gevuld met carboloader, isotone drank, en 2x koolhydraatrijke drank,  3 gelletjes, 1 magnesium liquid shot, 1 chocolademelk, 1 hersteldrank en mijn Nathan heupgordel klaar gezet. Na een ruime 4 uur slaap arriveerde ik om 5 uur in de voege ochtend bij de kantine van de ijsclub. Hier werden we kort welkom geheten. Fantastisch om te zien hoe een kleine vereniging het op korte termijn voor elkaar krijgt om begeleiders, kleedgelegenheid, startklok en broodjes/brunch/drank na afloop kosteloos te regelen. Hulde aan de vrijwilligers. Eensgezind liepen we een kleine 2 minuten naar de start bij de brug.

Voor dag en dauw door Delfland

De vier marathonlopers (met mij Maarten vd E, Maarten V en Roelof) werden vergezeld kozen al meteen het hazenpad, uiteraard ging de haas Maurice ook mee alsmede zoef zoef Loes uit Delft. Ben van der Eijk, als snelle Halve Marathon loper was ons al vooruitgesneld en zouden we pas bij de trambrug weer terugzien (tijd naar verluid 1.41 uur). Het karakter van de race was geen wedstrijd, al kon ieder zijn tempo lopen.  Dit resulteerde lange tijd in twee groepen lopers, waarbij de tweede groep lang goed in het spoor van de eerste groep bleef.

Via de (Vlaardingse)Kade gaat het richting Broekpolder(Vlaardingen) en Foppenplas, waarna bij Ter lucht (Maasland) weer word gekeerd. Hoewel de gehele route verhard is komen we nauwelijks door woonwijken. Een leuke route met veel bekende plekken.

Al keuvelend en grappend vliegen de eerste 10 kilometers om in een opperbeste stemming.  Meerijdster Marieke zorgde dat ongeveer elke 5 kilometer de bidons klaarstonden. Maarten V. had eenzelfde bidon als ik, dus dat kon nog voor verwarring zorgen.  Af en toe moest een loper stoppen vanwege een pitstop. Het gebeurd mijzelf 3(!) keer dat er een gelletje uit mijn goedgevulde heupgordel valt. Maar niet getreurd, teruglopen, oprapen en weer door.

Het Hollandsche polderlandschap wordt voornamelijk bevolkt door vogels, hazen, een enkele eekhoorn of nerts of vroege wandelaar. Echte Hollandse luchten (100 tinten grijs) omlijsten het geheel. Hoewel de zonsopkomst  niet echt te zien was prijzen we ons gelukkig met het weer. Er is zware regen voorspeld, maar die blijft voorlopig uit. Een te hete zon wil je ook niet 4 uur lang op je zwetende bolletje.

Terug naar de trambrug

Bij de Duifpolder zien we dat een loper uit de tweede groep zich heeft losgemaakt. Hij volgt op een kleine 400 meter. Op dat moment gaat ook het tempo in ons groepje omhoog en duiken we voor het eerst ruim onder de 5 minuten de kilometer. We lopen ook niet meer naast elkaar, (omdat het weer kan), maar in een treintje. Even ben ik bang dat Maurice een te voortvarend tempo gehanteerd, maar onder het credo “we zien wel wanneer het langzamer gaat” gaan we door. Mijn voorspelling dat we op het laatste stuk richting trambrug het tempo automatisch omhoog gaat komt uit. Loes ruikt ook de stal en gooit er nog even een pittige versnelling uit in de laatste kilometer. De meeste anderen mogen nog een stukje. Het dorp Schipluiden weer door richting De Lier. Wateringen en langs de Zweth.

Vliegensvlug over de trambrug

Afzien of genieten?

Ik heb al vanaf de 10^e kilometer last van een (mogelijk recente) blessure aan mijn linkerhak. Maar de “pijn uit” knop word gevonden en soms trekt de pijn ook vanzelf weg.

Oud buurman Jacob fietst ook mee en houd ons in de gaten, zodat we de juiste route lopen en van informatie worden voorzien. Tot aan de 25 kilometer gaat het groepje van 4 nog aardig lekker. We hebben het over een heel scala van onderwerpen gehad: trainingen, de omgeving, ultralopers, memorials, werk, de Rotterdam marathon en het weer. Alsof er geen Corona virus bestaat.

Praten of rust?

Het praten verstomd en we genieten van de stilte, maar we beginnen ook de benen te voelen. “Jacob, vertel nog eens een mop”, zegt Roelof dan. “Moppen vertellen, ben ik niet goed in”, is het eerlijke antwoord. Ik zie een paar koeien, ons schaapachtig aankijken. Ze zijn net wakker en zien niet vaak hardlopers op dit tijdstip. Ik doorbreek de stilte: “Wat zegt een koe als ie de marathon heeft gelopen?? MOOOEEEH!!”.  Het praten leidt af van de pijn en de kilometers die we nog moeten lopen. Focus op het fijne van hardlopen, het voorrecht om hier samen te kunnen lopen en de omgeving (konijnen jagen op vogels) is de andere remedie.

Ook Marieke valt niet stil, zo gauw ze bij ons is komt er een stortvloed van relevant en irrelevantie informatie onze kant op. Het aanreiken van de gels en klaarzetten van de bidonnen gaat perfect. De laatste twee stops wil ik niet te lang stil staan. Doorlopen is fijner dan uitrusten. Ik merk dat de benen niet meer de souplesse hebben van de eerste kilometers. Toch heb ik voor de wind het tempo weer op 5 minuten gehouden. Maarten vd E. moet langzaam afhaken en geeft door dat we niet hoeven te wachten. Bij de bidonstop over de A4 bij Harnaschpolder loopt hij ons echter vrolijk voorbij. Nog een kleine 10 kilometer schat ik in.

De marathonlopers doorkruisen het landschap van Midden Delfland

Den Hoorn in de regen

Een heerlijk verkoelend miezerbuitje daalt op ons neer  We doen een rondje Den hoorn via de Lookwetering. De regen komt steeds harder op ons neerdalen. In de verte 2 mensen. “dat is de familie van Maarten” zegt Roelof tegen de andere Maarten. “Niemand anders gaat op dit tijdstip ons aanmoedigen in de stromende regen”.

We nemen dankbaar de bananen in ontvangst en zien ook Maarten-2 weer aansluiten en zijn familie begroeten. Ik zet koers naar het Kerkpolder via de ijsbaan en het zwembad waar de laatste bidonstop is. Het tempo gaat lichtjes omhoog, het tempo van de regen ook, maar het deert ons. Niet.

Laatste loodjes

Zoals vaker zijn de laatste loodjes het zwaarst. Maarten moet een gaatje laten en ik besluit achter Roelof te blijven hangen. Onder het viaduct parallel aan de A4 is het een eindeloos pas met groene horizon. Ik ken het stuk op mijn broekzak en denk dan over de A4 is het nog maar een lang recht stuk. Ik kom bedrogen uit.

We moeten ook nog het laantje Piet van de Ende langs”, zo waarschuwt Marieke.  Ik herinner me nog een kadeloop 5 km, waar ik halverwege behoorlijk stuk ging op dit stuk waar de wind vrij spelt heeft. Eerst nog de lange Zuidkade. Ja hoor, pal tegen natuurlijk vergezeld van geselende regenstriemen. Ik blijf achter Roelof hangen en hoop dat ik het tempo kan vasthouden. Halverwege neem ik de kop over, zodat hij ook even uit de wind is. Dan komen we lang het laantje. Het zwaarste stuk, ik voel nu mijn bovenbenen en hamstrings, maar bedenk dat het gelukkig pas in de fase is. We zijn blij als we de kade weer opdraaien. Geen geruis meer om je oren en niet meer die remmende wind. Gek genoeg bleven we onder 5 min./km.

We weten niet precies waar de finish is. Trambrug of ijsclub? We gaan bovenlangs aan de kade en via het hertenkamp terug. We geven elkaar een echte (beat Corona) high five en komen gelukzalig over de finish. De gefinishte halve marathoners en vrijwilligers/toeschouwers zijn enthousiast dat we er zijn en ook verrast dat we via de achterkant zijn gekomen. Binnen 2 minuten komen Maarten 1 (ook via de achterkant) en Maarten 2 via het boerenpad bij de ijsbaan aan de voorkant aanlopen. We krijgen een heuse medaille met lint aangereikt en laven (na desinfecteren) ons aan broodjes, water, chocomel en yoghurtjes. Wat een heerlijke loop en goede organisatie om mijn 10^e marathon te beleven.  Op naar meer wedstrijden/evenementen in het nieuwe normaal.

Foto’s met dank aan Mario Bentvelsen . Meer foto’s van hem kun je hier zien.

Website De Hardloper Schipluiden, klik hier