Should I stay or should I go? Deze klassieker van The Clash was van toepassing toen ik met tegenzin mijn wekker uitdrukte op de vroege zondag. Mijn verjaardagsfeestje en de schrikkeldag hadden mijn ritme en gezondheid een behoorlijke optater gegeven. Nee Bacchus was niet de hoofdschuldige, wellicht Neptunes die met een bedorven krabsalade de krachten aan het testen was. (Weken na de loop zal ik hier andere gedachten hierover hebben maar daarover later meer).
In mijn ochtendroes, heb ik hier nog geen weet van. De 1vd4 loop bij AV Sparta staat op vandaagn ( 1maart) op het programma. Ik ga het – met frisse tegenzin – maar proberen. Nota bene een loop georganiseerd door mijn eigen atletiekvereniging Het is uitzonderlijk dat ik geen zin heb om te racen. Ik sleep mezelf het huis uit. Niet starten of uitstappen kan altijd nog.
Een uur later bevind ik mij op de atletiekbaan in het Zuiderpark. Veel tijd om in te lopen heb ik niet meer. Ik bewonder de nieuwe kleedkamers en douches (Eindelijk, na ruim 40 jaar werd het wel tijd) en begroet de vele bekenden. Er hangt een aparte sfeer. De Covid-19 besmettingen zijn ook in ons land gearriveerd. En de mensen weten nog niet goed hoe ze op het nieuws moeten reageren. Sommigen door grapjes, anderen houden afstand, weer anderen geven onwennig (g)een hand.
futloze start, zoeken naar oorzaken
Ik kijk om me heen bij de start voor mijn 4 rondjes van 2,5km, door het Zuiderpark en over de atletiekbaan. Veel geel-zwart aan de start. In de eerste kilometer voel ik het al, geen power in de benen en een belabberd gevoel. Teveel sportdrank? Te weinig slaap? Ik moet de eerste snelle groep, die clubgenoot robin Kuipers al snel uit het oog raakte laten gaan. Ricardo, Ralph, Mattijs en Thomas en eeuwige “rivaal” Eddy (al is hij op de vlakke 10 doorgaans sneller) van Haag atletiek laat ik wijselijk gaan. Hoewel wijselijk, ik heb er de kracht niet voor. Ik vind me zelf terug als packleader, best of the rest, met een horde lopers in mijn directe kielzog Samen met clubgenoten Jeroen en de weer in vorm zijnde Marlon vorm ik een groepje. Na een halve ronde besluit ik om uit te stappen, dit tempo lijkt lastig vol te houden en dan nog zo nog 3 rondjes. De krachten vloeiend weg als een lekkende kraan.
Vorige week in de onderlinge snertloop was Jeroen nog alleen komen te zitten in een lange krachtsinspanning tegen de harde wind. Ik vind dat ik Jeroen niet weer “in de steek” kan laten, dus ik besluit nog even iets nuttigs te doen om em hem nog even uit de wind te houden als we ons rondje op de baan moggen doen. Als een professionele haas gooi ik mijn laatste krachten eruit.
Toch nog een rondje?
Maar in plaats van de baan te volgen richting kleedkamer, loop ik het sportpark uit. Achter in het gevormde groepje plaats blijf ik aanklampen. Ik kijk hoe ver ik nog mee kan komen voor nog een tweede rondje. We wisselen goed af en ik krijg er langzaam weer wat schik in. Mijn krachten komen weer terug. Tegen het einde van het rondje is het idee van uitstappen helemaal van de tafel. We rapen een hardloper op, hij kan niet mee in de groep.
Twee Spartanen van de oude garde
Ook blijven we niet al te ver achter de groep met Ricardo, Mattijs, thomas, Ralph en Eddy, Even te voren heb ik Marlon terug geroepen. In een euforische poging probeert hij de versnellende Jim van Haag bij te benen. Marlon komt alleen te zitten (lopen) . het lijkt me handiger om voor de bocht en de tegenwind weer als groep bij een te zijn. In ronde drie loop ik met de wind voor Marlon en Jeroen uit, ook hebben we een Haag atleet uit de groep voor ons in het vizier. Ik loop het laatste gaatje dicht en laat me even later afzakken in de groep om ook de derde ronde gezamenlijk door te komen.
Achterblijvers kijken opzij als het geelzwarte treintje passeer
Second wind
Ik voel me eindelijk weer in mijn element. Het gaat zo lekker, dat ik in ronde 4 snel afstand neem van mijn metgezellen en een gat van 150 meter dichtloop op Thomas die uit het groepje daarvoor lost. Het tempo in de laatste kilometers is naar 4 minuten de km gegaan. Thomas heeft echter ook nog een reservebron en versnelt tweemaal, ik moet hem de kop laten en vlak voor laten het sportpark laten gaan. Sparen voor de CPC of toch nog alles geven? Uiteraard uiteindelijk weer het laatste, al lijkt dit te laat. Nog 400 meter. In de laatste twee bochten op de atletiekbaan kruip ik door de wind meter voor meter dichterbij en ga de sprint aan in de laatste 80 meter. Ik lig op volle snelheid als ik hem passeer. Ik voel dat Thomas, ook een goede sprinter, er niet meer over gaat komen. Het is een “vonkende” sprint, zo zal commentator Peter Hallensleben vanaf het balkon ons toeschreeuwen.
Met veel wind, eindig ik ruim onder de 41 minuten. Toch geen slechte tijd, al heb ik hier ook al tweemaal onder de 40 gelopen. Een 25e plaats is mijn deel, 6e bij de mannen 45+. Robin Kuiper wint met overmacht bij de heren en bij de dames verslaat Hendrike Oosterhof van Haag met een klein verschil Hilde Pape van Haag.
Na de douche in de nieuwe (en feestelijk heropende) kleedkamers voel ik hoofdpijn, en heb het warm en koud. Terwijl ik nog een brunchafspraak heb, waar ik totaal geen hap door mijn keel krijg verwonder ik me over de mysterieuze krachten in de sport. Hopelijk snel hersteld voor de CPC volgende week..
Naschrift: Na de brunch ga ik naar huis waar ik meteen 8.00 mijn bed op zoek om er pas dinsdagmiddag weer uit te komen, Mijn koorts probeer en zweet aanvallen heb ik weggeslapen. De wedstrijd vond plaats op zondag 1 maart. de eerste Coronabesmetting werd 3 dagen eerder vastgesteld, later zou worden aangetoond dat het virus al 2 weken daarvoor Nederland had bereikt. Een week later zal ik (van uit een onmogelijke startpositie) mijn PR bij de CPC op 6 seconden na, niet verbreken. Een maand later loop ik op een 5km trainingrsondje (alleen!) in ruim 19 minuten. Het virus overwonnen of was het toch een foute zalmsalade?
Voor de 7e achtereenvolgende keer stond ik aan de start van de Oliebollencross in Delft. Een vertrouwd parcours met uiteraard weer lekker drassige stukken en de befaamde modderstroken. Samen aan met de haagse clubgenoten Marlon en Mattijs meldde ik me bij het clubgebouw van Wippolder. Winfryth Meijwes, een van de favorieten, was ook weer aanwezig. De Voorburger -top 20 in de Nederlandse marathontop- is eigenlijk een alleskunner, maar draait ook voor deze cross zijn hand niet om.
Na een gezamenlijke foto met de sparta maatjes, een hele korte warming up, trok ik mijn Mudclaws aan en nam deze keer eens plaats op de voorste rij. Geen startnummer perikelen, geen wedstrijdstress, maar wel gezonde spanning, aangezien ik de vorige cross (Uithof) ternauwernood een mooie 1e plek had in mijn categorie had weggekaapt. Dit was de derde cross in de serie van drie. De eerste (Duindigtcross) had ik verstek moeten laten gaan vanwege het lopen van de Valencia Marathon.
Thuisloper Paul, één van mijn concurrenten (die vorige keer vlak achter me was geeindigd) ging er als een haas van door, maar ook ik had een pikstart. Bij het vijvertje vlak voor de eerste brug lagen we beiden bij de eerste 10. Uiteraard hielden we dit niet lang vol, maar uit tactisch oogpunt was het een goede zet. Als je te ver achterin zit zal je in het begin te veel terrein verliezen vanwege de flessenhalzen en beperkte ruimte. Net toen ik Paul voorbij ging halverwege de eerste ronde werd ik ook door Mattijs gepasseerd die volgens beproefd recept rustig start.
In actie als tweekoppig (en tweelijvig) monster
Een loper van Voorschoten 97, die ik vaak van de achterkant in de races zie, kan ik in deze eerste ronde inhalen. Ik kom relatief makkelijk het eerste modderstuk door. Ook ronde twee gaat nog aardig goed. ik ga in hetzelfde tempo door en ik bouw mijn voorsprong uit. Als ik eenlusje bij de heuvel maak , zie ik dat Nick Vogels (AV Sparta) en de voorschoten atleet nog niet verslagen zijn, mijn concurent van De Koplopers heeft al een aardige achterstand. Ik kan aardig consolideren en haal nog twee lopers in.
Nu nog voor mattie Mattijs
In de derde ronde wil ik ontspannen blijven lopen. De blubber wordt dieper en ik glij een keer weg als ik van de slootkant schuin oversteek richting het lint. Hier vinden soms vervelende liesblessures plaats. Versnellen op het heuveltje achteraan het parcours op een moment dat je het heel zwaar hebt. Continu moet je je paslengte aanpassen en je adem onder controle krijgen. Het gaat niet makkelijk meer, maar de heuvels liggen me wel. Met een behoorlijke vaart stort ik me naar beneden de scherpe bocht naar rechts voor het laatste glibberige stuk naar de finish.Hier heb ik vaak de meeste moeite mee.
Nog 1 ronde. Het gaat niet vanzelf meer, de twee lopers voor me hebben het echter nog zwaarder. De laatste loper maan ik om aan te sluiten zodat we kop over kop de laatste halve ronde kunnen doen. Hij moet echter passen. Later blijkt dat dit een (voor mij onbekende) concurrent in mijn klasse is., dus dat komt mooi uit. Ik kan aardig doortrekken en finish met een sprintje en relatief fris kom ik als 14e over de finish. Ik heb 8 seconden langzamer dan vorig jaar gelopen. De meeste lopers hebben wel 1 tot 3 minuten langzamer gelopen, een teken dat het dit jaar toch zwaarder was.
Vooraan is het een pittig gevecht geworden. Winfried heeft de wedstrijd hard gemaakt maar, zijn uitdager, de nog jonge Dominic Bersee is als een schaduw kunnen blijven volgen. De baanloper van Olympus 70 laat vervolgens de Haag atleet achter zich in de eindsprint.Met Mattijs die 1e is in zijn klasse (en ik als goede 2e ), ralph en Marlon doen we ons tegoed aan de altijd weer lekkere oliebollen. Met de lopers van Sparta groep 1 nuttig ik nog een heerlijk biertje en vol vertrouwen ga ik het loopjaar 2020 in.
Dit jaar ga ik zelf een leuk (trainings)loopje organiseren. Op 18 november 2019. Het is een samen uit, samen thuis concept. In principe gestart als extra training voor groep 3 van AV Sparta waar ik trainer voor mag zijn. Op een parcours dat naar schatting 20km bedraagt gaan we mooie paadjes van Midden Delfland opzoeken. Het is een mix van trail en verharde paden . Zoek dus je schoenen met profiel op, bij voorkeur trailschoenen, want gladheid en natheid is gegarandeerd. Uiteraard is er een plan B: bij te drassige/modderige paden pakken we het (verharde) fietspad. Eigenlijk ga je alle ondergronden tegen komen, behalve bergen. Maar heuveltjes en viaducten zijn er ook voor enige hoogtemeters.
De Route
Vanuit SportCenter Allround in Den Hoorn vertrekken we richting Kerkpolder (waar ook de start van de Dijc Bertus loop is) en gaan we door richting Abtswoudse bos, waar we via Moeder aarde (een landart project dat de vorm heeft van een zwangere vrouw) naar de het water. Via de boorden van de Schie, langs (en wie weet nog even er op en er over) de Kandelaarsbrug naderen we het buurtschap Kandelaar en de keersluis Poldervaart. Vanuit het oude gemaal trekken we verder door Noord-Holy richting Schiedam waar we voor de tweede keer onder het spoor doorlopen (lopers boven de 1.85m hou je hoofd naar beneden!). Via de Groeneweg naderen we illustere “riviertjes” als de Zweth en Slinksloot.
Na wat groene passages volgt een mentaal pittig lang en verhard stuk door de polder langs de A4. uiteindelijk zien we aan de linkerkant de A4 /schipluiden, rechts Tanthof. Via wat lage bruggetjes en bochten komen we weer terug in Kerkpolder en sporclub Allround. Hier kan gedouched en omgekleed worden. Ook kan er nagepraat worden onder het genot van koffie en wat eetbaars.
Om het niet snelheids element te benadrukken krijgen de deelnemers vooraf en achteraf enkele opdrachten mee: termen of namen die men onderweg kan tegenkomen. Voor de winnaar de “ervaringsprijs”.
Met een deel van mijn loopgroep heb ik afgesproken bij het NH hotel/WTC in het Haagse prinses Beatrixkwartier. Vandaag was de opdracht om een snelle 10 km te lopen. Het parcours van de Royal Ten leent zich hier goed voor. Meestal zijn de temperaturen net omhoog geschoten, maar vandaag begon de dag relatief koeltjes. Een tijd onder de 40 minuten was mijn persoonlijk doel, al voelden de benen na te weinig snelheidstraining na de 60 van Texel, niet super. Ik zag nog net de finish van de km, waar ik veel jeugdige en oude bekenden zag finishen. Dan naar de afgesproken plaats.
Finish in zicht!Fred van der Gon geeft alles op de 5km.
Warming Up
Speaker Peter hallensleben was op het podium al zijn intro wereldkundig aan het maken en zelf inspecteerde ik de prijzen even. Voor de leeftijdscategorieen waren er vergulde miniatuur hardloopschoentjes te winnen. Dezelfde prijzen had ik zelf al eerder uitgezocht (en gewonnen) bij de Sparta clubkampioenschappen. “Mijn antwoord (er van uitgaande dat ik niet op het podium zou komen) was: Ik kan rustig aan doen, want deze prijs heb ik al.” Dit zouden profetische woorden blijken te zijn. Na het groepsgewijs inlopen en oefeningen doen spoedde een ieder zich naar het startvak. de enorme drukte gold niet voor het wedstrijdak waar ik maar een dikke 40 atleten zag staan. Voor me was er een invitatievak met o.a. trainer Theo Sybrandy en andere bekende lopers.
Naast mij enkele Sparta loopgroep maatjes waaronder Rik, Erwin en Joeri. Ook clubgenoten Mattijs en Ralph waren van de partij. Ik waakte er voor om niet te snel van start te gaan. Erwin ging me al snel voorbij en ik probeerde te volgen. Met de wind in de rug draaiden we het lange stuk op de Bezuidenhoutseweg op. Carla Ophorst, veelvuldige record houder en winnares liep een 50 meter voor me. Het ging toch stiekem weer (te) snel. Ik haalde Carla (die ik onlangs nog had verslagen bij de Omloop Ter Heijde) bij. Eindelijk draaiden we naar links , de woonwijk Marlot in. Dit heb ik altijd een lastig stuk gevonden en hier wilde ik mijn ontspanning pakken. De groep van Carla liet ik gaan en prompt werd ik weer bijgehaald door o.a. Erwin.
Concurentiestrijd?
In mijn buurt loopt ook een HRR (leeftijds) concurrent, waar ik probeer aan te haken. Net toen als dit lukt plaatst Erwin een jump, die ik niet meteen beantwoord. De krachten zijn weggevloeid, het training geven ipv zelf trainen eist zijn tol. Liever blijf ik nog even hangen bij de lange Roadrunner uit den Haag. Consolideren. Plots doemt het 5km punt op en de waterpost. Altijd chaotisch..ik had een drinkbeker te pakken, waar nog wat water in zat. Een blik op de klok. Als ik aanzet onder de 2 0minuten. Maar 40 minuten wordt lastig denk ik. Of is dit een mentale dip? Erwin is s een stuk voor en de andere concurrent was ik kwijt. Was hij blijven staan bij de waterdrinkpost? Ik besef dat beiden sinds kort in dezelfe leeftijdsklasse als ik zitten net als ik zitten.
Dan het Haagse Bos in. Het parcours was wat gewijzigd. Geen “Royale”lus bij Huis ten Bosch ditmaal, maar nabij de van Alkemadelaan/ Laan van NOI. De klinkertjes voelden zwaar en de zuurstof was schaars in het benauwde bos. Een jonge loper die ik herkend van de Ock Run (hij was daar tweede op de km geworden) passeerde me en ik probeerde te volgen. Daar is het keerpunt/ Erwin en ik kunnen elkaar hier zien, nadat hij gedraaid was. Het gat is al gauw 100 meter. Die 25 seconden ga ik normaal gesproken niet meer goed maken. Wel lukt het me om het gat met de jonge loper voor me langzaam dicht te lopen. We naderen het einde van het Haagse Bos. Nog een dikke kilometer. trainer Mulay schreeuwt hier weer de longen uit zijn lijf. Maar vooral voor zijn atleet Ralph die me zoals vaker dit jaar passeert. “nu pas” denk ik nog. Hij heeft een behoorlijke versnelling. Ik vecht mijn duel nog uit met de twee mannen voor me. de Ock runner wil ik niet laten gaan en ik ga hem en een andere loper voorbij. Nog even ontspannen snel en dan afsprinten op het laatste rechte stuk. Als ik de laatste 200 meter in sla komt er nog een Sparta loper naast me. Het is Thomas (ook een concurrent voor mijn leeftijdsklasse). Ik heb net mijn kinie omhoog gegooid en mijn handen op schouderhoogte. Mijn belager schrikt en heeft de puf niet mee om mee te sprinten. “Zoveel explosiviteitnog “zal Thomas me later vertellen.
De finish is ook verder dan vorig jaar. Op de streep heb ik pas door dat ik een pas te kort kom om Ralph in te halen. maar ja, hij is vandaag geen concurrent (want een jongere leeftijdsklasse). Erwin is 25 seconden voor me geeindigd, onder de 40 minuten. V een brug te ver voor me.
Prijs je arm of prijs je rijk?
Bij de prijsuitreiking een domper. Erwin gaat al naar huis, het wachten duurt lang. dan de mededeling dat de uitslagen niet goed verwerkt zijn. de top 3 mannen (2 Kenianen en een marokkaan) en vrouwen zijn bekend, maar alle andere klassementen zijn nog in een digitaal gevecht verwikkeld. Later op de website zie ik dat ik 3e ben geworden. Het prijsje is echter weer met de organisatie retour. (een mail is ook nog niet beantwoord). Geluk bij een ongeluk: Erwin had bij de recreanten ingeschreven. Thomas was ook geen concurrent, hij deed bij de bedrijvenloop mee. Met Mattijs en Ralph zal hij de eerste plaats opeisen. de beker is nooit uitgereikt). snel spoed ik me naar het terras van Pan, waar de lopers uit mijn loopgroep al aan het koele bier zitten. We proosten op de prima gelopen tijden.
In mijn zoektocht naar het blijven genieten van een sportend en gezond lichaam ben ik onlangs op bezoek geweest bij Sportpodologie Delft.
De praktijk is gevestigd in de winkel van Lopers Company Delft aan het Oosteinde 235 . Dit komt mooi uit aangezien ik de laatste versie van de Mizuno Wave Rider (22) wil aanschaffen. Lopers Company geeft als vanouds de vertrouwde en kwalitatief hoogwaardige service aan hardloopklanten. De hardloopspeciaalzaak heeft ook een service voor herhalingsaankopen, zie ook de website .
Hoofddoel is echter het informeren wat een podoloog precies doet in relatie met het voorkomen of laten herstellen van blessures en voetgerelateerde klachten.
Podologie betekend letterlijk voetkunde. Een podoloog kan preventief ingezet worden om blessures
te voorkomen. Naast hardlopers en andere beoefenaars van sporten wordt een podoloog
ook geconsulteerd door wandelaars of mensen die zwaar fysiek werk doen.
Het merendeel van de mensen meld zich bij een podoloog als er ergens een blessure of klacht is ontstaan. De podoloog kan dan op zoek gaan naar de oorzaak. Rob Smit gespecialiseerd sporpodoloog van Sportpodologie Delft legt uit:
“Met mijn kennis, ervaring en mijn hulpmiddelen kan ik zo zien wat een voet mankeert”
Een veel voorkomende oorzaak is bijvoorbeeld de zogenaamde “frozen toe” Maar daarnaast zijn er nog een heel scala aan klachten. Rob kan vaak aan een persoon met een klacht zien waar de oorzaak ligt. Die oorzaak kan dan bijvoorbeeld heel ergens anders vandaan komen, dan waar de klachten zich manifesteren.
Veel
voorkomende klachten bij het sporten zijn:
Hielpijn
Hielspoor
Chronische enkelklachten
Scheenbeenklachten
Achillespeesklachten
Verzwikking
Voorvoet klachten
Brandende voeten tijdens of na het sporten
Zenuwpijn in de voorvoet
Knieklachten
Een consult bij Sporpodologie Delft bestaat uit 3 stappen:
Na een klacht kan je een afspraak maken voor een intakegesprek (Anamnese)
In dit gesprek word een naast bespreking van de klachten een klein onderzoek afgelegd. Hiervoor gebruikt Rob naast zijn ogen en handen ook hulpmiddelen als een Stoel, Scanner, Loopanalyse m.b.v. de camera en meting van de voeten m.b.v. instrumenten
Hieruit komt een plan. Dit kan variëren van A) Het aanraden van andere schoenen. B) Het verstrekken van standaard inlegzolen C) Of het zelf maken van steunzolen
De kosten voor dit driedelige consult zijn 80 euro, waar je bij een standaard podoloog al gauw het dubbele kwijt bent. Bovendien loop je meteen met een verantwoord paar schoenen de zaak uit om zo weer snel lekker te kunnen bewegen of sporten.
Rob kan zich erop beroepen dat 95% van zijn bezoekers
uiteindelijk weer klachtenvrij beweegt en dus weer belastbaarder is in sport of
werk. Rob is niet zomaar een podoloog maar gespecialiseerd en gediplomeerd (svp
check, AV) sportpodoloog. Omdat hij zijn praktijk in de zaak van Loperscompany
runt, kan hij de kosten voor een consult inclusief het aanmeten en verstrekken
van (steun) zolen, laag houden.
Wil je onbezorgd blijven sporten en bewegen, maak dan snel een afspraak via deze link
Voor het blog naar de aanloop van de 60 van Texel klik hier
In de ochtend voor de start is het toch haasten geblazen. Ik heb een berg reepjes, dranken en gelletjes bij me of aan vriendin gegeven. In haar rugzakje zit ook een extra shirt, petje en een paar schoenen en sokken. Plan B is klaar. Na 38 km, bij Oosterend als we landinwaarts trekken, staat zij hopelijk mij op te wachten. Het devies is genieten tot de vuurtoren en dan kijken of je nog wat over hebt in de laatste 25 km. Bij de 48e km. hoop ik nog te kunnen versnellen, al is dit een gekke gedachte als je weet dat je nog nooit verder dan 44 kilometer of 4 uur hebt gelopen.
Met mijn tas en drinkbelt om spoed ik me naar de pendelbus. Ik zie bij de bushalte een grote bus staan, die op het punt staat te vertrekken. De laatste bus gaat om 9.45 hoor ik van Roelof, een loopmaatje die in de StayOkay verblijft en waarmee ik gisteren ben opgetrokken. Het is 9.41 en de bus geeft gas. Ik sprint langs de bus en probeer de aandacht van de bestuurder te trekken…tevergeefs. Wat is dit? ga ik nu de start missen?
Gelukkig staat er 50 meter terug ook een prehistorische schoolbus die doet denken aan oude Hollywood films. Ja hoor, deze gaat ook richting ’t Horntje en de haven waar we zullen starten. Roelof stapt 5 minuten later ook in en de sfeer is meteen relaxed. Wiffried Duivenvoorden en een andere kamergenoot van Roelof stappen ook in. Wilfried heeft een mooie hardlooprugzak, wat lijkt op een soort raketmotor. Ready to fly. En dat ben ik ook. Jan, de andere slapie van Roelof is wat gespannen. Een lichte blessure zaait twijfel. Een extra horde richting finish.
Bij aankomst een grote schare lopers die heerlijk ontspannen of juist vol adrenaline wacht op de avonturen die komen gaan. Ik bedenk me dat ik vergeten ben de vaseline op te smeren en roep langs een rij lopers die wacht op de startnummers: “Wie heeft er vaseline?” Meewarige blikken, maar 1 helpende loper bied uierzalf aan. “Ook goed” zeg ik.
Bij de start doet de speaker verwoede pogingen om het laatste half uur helemaal vol te praten, wat lukt! Nog 8 minuten, nog 5 …nog 2 minuten..en we gaan. Hans Koeleman schiet ons weg en ik voel me als een kind die voor het eerst in de speeltuin komt.
De veerhaven voorbij de zon en het strand tegemoet. Roelof loopt even voor me. Na ruim een kilometer passeer ik in een bocht wat lopers, maar Roelof in zijn opvallend gele shirt heeft nu al de turbo aangezet. Zelf loop ik rond de 5.30 waar ik uitging van 5.45 en 6 minuten per km. in de eerste kilometers of op het strand. Ik loop samen met Jan. Zijn spieren moeten langzaam warm worden zodat hij zijn blessure minder voelt of er doorheen loopt. Hij verlangt naar het strand. Ik zeg dat ik te hard ga. Hij antwoord dat hij nog nooit zo langzaam gelopen heeft in een race. Bij de eerste verzorgingspost raak ik hem even kwijt. Maar ik wacht als ik het tempo verlaag. Het is nog lang getuige het bordje 55. (De kilometertelling loopt hier af). De bocht om langs wat groen richting strand. Hier word het zwaarder, maar nog geen heuvels. Jan versnelt, Roelof is inmiddels een geel stipje die al zeker 2 minuten voor ligt. De wind is tegen. Maar het voelt alsof ik vlieg. De rem is wat minder ingetrapt en ik probeer het juiste spoor door het zand te vinden.
je kunt zo zien wie er gewend is op zand te lopen en wie het minder af gaat. Ik kom samen te lopen met een loper in een rood shirt, met een persoonlijke touch. Zestig op de voorkant (ook zijn nieuwe leeftijd begrijp ik) en een lijstje met loopjes waarvan de huidige loop nog afgevinkt moet worden. We lopen veelal naast elkaar. Achter elkaar zou beter zijn, hoewel ik de wind niet erg vind. Het tempo is nog steeds sneller dan beoogd. We laten een paar snelle lopers waaronder Jan gaan, terwijl we er ook nog genoeg inhalen. Inmiddels zijn er wat lopers afgeschud en praten we over het feit dat te snel starten vaak resulteert in een meervoudig verlies van je gewonnen tijd in de laatste kilometers. Zelfs in de laatste 5 kilometer kun je dit nog voor je kiezen krijgen. De eerste tien kilometer zijn binnen het uur gegaan en voorbij alsof we nog maar net begonnen zijn. Maar ik weet zeker dat ik het zwaar gaat aanvoelen. Hoe en waar…let’s find out. Genieten en niet te veel met krachten smijten tot de vuurtoren. Of zijn plannen er juist om van af te wijken?
Als we de heuvels zien waar we het stand af moeten krijg ik een soort van impuls. Ik loop in het mulle zand wat lopers voorbij en sluit aan bij een grote groep die allen vrijwel meteen gaat wandelen? Wat is dit nou? Nu al? De meesten lijken uit te stralen om niet nu al hun kruit te verschieten. Ik versnel mijn tred en loop zo soepel langs het dozijn ultralopers. De man met rood shirt volgt aanvankelijk maar ook hem verlies ik tijdens het klimmetje. Ik dender door de fietspaadjes met grind naar beneden. En ik ben los. Het natuurreservaat is mooi en genieten geblazen. Jan is ook weer bij me aangesloten en langzaam gaat het tempo omhoog en richting de 5.20 per km. We krijgen veel bijval en aanmoedigingen van het publiek dat opgesteld bij de wissel van de estafettelopers die per persoon 15 kilometer afleggen. Dan het strand weer op. Plekken met nat zand, stuif zand of met sporen. Het gaat nog steeds erg lekker. Wel voel ik wat pijn in mijn rechtervoet. De veter iets te hard aangetrokken en de chip die er nog in zit helpt ook niet. ik zal er nog twee uur mee doorlopen. Weer een steile beklimming en ik vlieg er weer vol in. Bovenop de heuvel staat een oudere man iedereen gillend en druk gebarend op te zwepen. Doorlopen! Tred houden. Niet wandelen!! ik ben de enige die zijn bevel op volgt. Ik zoef naar beneden, ik vlieg, maar de ratio is er ook nog. Ik moet gas terug nemen want ik heb vriendinlief namelijk verteld dat ik een gemiddelde zal hebben van 6 minuten. Ik zal naar verwachting meer dan een half uur bij pek van bestemming aankomen.
Slufter richting Eijerlandse Duinen
Ik dender over een loper met een blonde paardenstaart heen. het op de rem trappen blijft lastig. Heel af en toe word ik ingehaald, maar dan betreft het een estafetteloper. Het 30 kilometer punt nadert. Halverwege. Het gaat heerlijk. Het voelt nog steeds als een walk in the park. Ik kom in een groepje van lopers terecht en we passeren een loper waar de fietser rechts behoorlijk in de weg rijdt. Mogelijk een 120 km. loper. Ik roep iets en pas nadat de loper zijn fietser waarschuwt kunnen we er langs. Ik maak me er niet druk om. Met een dame loop ik weg uit de groep. Het tempo gaat wederom omhoog. Bij de drinkpost haakt de dame af, ik loop weer alleen en geniet van de natuur.
Slow cow
Een groep zwarte runderen contrasteert het mooie landschap nabij de Slufter. De zon weerkaatst op het drassige groene landschap. Als je niet beter wist zo je denken in het buitenland te lopen. Nu komen de heuveltjes . Inmiddels heb ik Roelof weer in de smiezen gekregen. Door de lange zichtlijnen is hij in beeld met zijn gele shirt.
Ik loop door de mooie heuvels in de Eijerlandse duinen. Met een andere loper met een blauw shirt die versnelt kom ik bij een groepje van twee mannen die duidelijk samen van start zijn gegaan. We haken aan en zien de vuurtoren. Een belgische loper loopt snel de heuvel op en wacht dan op zijn maatje. Ook ik test de benen nog even en kom makkelijk boven. Hij vraagt hoe het gaat: ik antwoord dat ik mijn liezen al wel begin te voelen, maar dat het verder lekker gaan. “zonder pijn, geen wedstrijd he” zegt hij lachend. Mijn antwoord is aansluitend: “Thuis op de bank zitten is pas echt pijn lijden”. We passeren de vuurtoren aan de rechterzijde. Met zijn vieren gaat het verder. Ik pak een binnenbochtje en ga snel langs een drankpost. het groepje valt nu uit elkaar. We zijn op het meest noordelijke stuk van het parcours en draaien nu de dijk langs de Waddenzee op. 35 kilometer afgelegd. Nog 25 te gaan. De straat waar we doorheen lopen heet de Volharding. Toepasselijker kan het niet. Mijn tempo is weer omhoog gegaan naar 5 minuten per kilometer. Ik nader Roelof geleidelijk, maar hij passeert ook lopers. Je ziet nu dat sommigen het zwaar krijgen. Het gat met mijn dorpsgenoot is nog maar 25 meter.
Bandenwissel in de Cocksdorp
De loper in het blauwe shirt loopt vlak voor me en stopt bij zijn vriendin om wat gelletjes aan te pakken. Nu maar hopen dat mijn vriendin er ook staat. Ik passeer een parkeerplaats en zie onze auto er niet staan. Dat betekend dus geen verse schoenen en reepjes. Gelukkig heb ik me in de parkeerplaats vergist. Bij een bocht landinwaarts staat ze aan de kant. “ Je spullen liggen aan de overkant in het gras”,
roept ze. Ik pak wat gelletjes en kan mijn pijnlijke rechtervoet verwennen met een paar comfortabele en dempende schoenen. Het zal wel anders lopen worden, maar dat risico neem ik graag. Ook mijn gisteren verworven Texel pet zet ik op. Ik verlies een minuut, een kleinigheid op de totaaltijd, maar wel veel in vergelijking met de lopers om mij heen. De loper in het blauw is me inmiddels behoorlijk voorbij en het gat naar Roelof is nu ook weer groot. Bij de twee lopers waar ik aanvankelijk bij liep kan ik wee aansluiten. Ik praat even met ze en loop een paar minuten op. Dan ga ik door. Het lijkt of de zee in brand staat. Loper voor loper haal ik in. De blauwe loper haalt roelof in en ik kan na 46 kilometer ook bij hem aansluiten. “Warm he”, zegt hij . Hij steekt een duimpje omhoog en het lijkt of hij versnelt. Ik pik aan, maar het begint voor het eerst lastig te worden.
Nog een behoorlijk (Ooster)eind
De zon brand, het zweet gutst van mijn voorhoofd en het shirt is nat. Ik ben niet langer bezig met genieten, maar een race aan het lopen. En niet zo maar een race. Nooit liep ik verder dan 44 kilometer, nooit langer dan 4 uur. Mijn voorbereiding kende 2 lange duurlopen, voor de rest was het mee een lichte marathonvoorbereiding. En veel lezen, over ultra’s en trails. Inspiratie telt ook toch?! Ik weet dat ik verder kan lopen. Het onverwachte is een verlangen geen angstdroom. Toch wil ik bij Roelof blijven, maar het betreft hier geen 10 km. wedstrijd. Ook al is het misschien nog 10km naar de streep. Roelof is een ervaren ultraloper die zijn hand niet omdraait voor 100km. Dat ik op de marathon 10 minuten sneller ben zegt hier niets. Het lijkt wel of Roelof nu pas is wakker geschud. Langzaam moet ik hem laten gaan. Op de dijkjes klamp ik weer aan. Bij Oost verlaten we de kustlijn weer. Dan komen we Oosterend binnen. Roelof is iets eerder bij de drankpost. ik stop net zoals bij de meeste vorige posten,. Water en gel en haastig zoeken naar mijn flesje met gel die ik bij de start heb afgegeven. Het staat er niet meer bij. Bij de vorige posten was het ook zoeken, maar nu is het echt weg. Roelof is nu meer dan 100 meter voor. Ik laat het rusten en neem nog een half tucje, voor de noodzakelijke zouten. ik krijg het nauwelijks meer weg. Nog een cola/cafeine gelletje, die ik traditiegetrouw ook maar voor de helft naar binnen krijg. Het is werken geblazen. Ook voel ik mijn hamstrings lichte krampen komen op zetten. Maar ik verzet mijn gedachten.
Geparkeerd
Langzaam voel ik de krampen toenemen. Ook op plaatsen waar ik het normaal nooit heb gevoeld. Het tempo zakt in. Een loper achter me lijkt te naderen. De zon schijnt vol in het gelaat. Kilometer 53. Ng 7 km. Gisteren vertelde Bert van de Veer dat hij 7 km in leidende (of was het lijdend?) buiten zichzelf trad in de verzengende hitte in zijn moeilijkste ultra, maar zichzelf terugvond en toch de finish haalde.
En dan sta ik opeens stil. Niet omdat ik dat wil, maar omdat het gebeurd. Het lijkt of er twee stalen sloten onder mijn liezen zijn gebonden en ze de spieren in een onbeweegbare positie hebben vastgeklemd. Ik voel pijn. Ik voel machteloosheid. lichte paniek. Waarom nu? ik ben er voor mijn gevoel bijna. Ik probeer te ontspannen en voel meteen drang om te plassen. De loper achter me had me al gepasseerd, de volgende komt pas over 100 meter. Maar het is niet erg als mensen me zien terwijl ik een sanitaire stop maak. Niets is belangrijk meer. Behalve DE FINISH halen! Maar hoe? Heeft iemand een paar reservebenen. Ik probeer iets wat op wandelen lijkt. Hardlopen lukt niet meer. Twintig seconden later…. weer een krampaanval. Wandelen…. Ik zal, nee moet doorgaan vijftig mt dribbelen. Weer een krampaanval. Het zijn niet de liezen, nee spieren. Abductoren heten die krengen geloof ik. Ik beloof het machtige Loopwezen dat ik ze de volgende keer zal trainen. Dribbelen. Een volgende loper passeert me. Aanhaken lukt dertig meter. Weer een krampaanval. Nog heftiger. Wandelen. Sjokken. Ik moet de volgende post halen of de 55 km passage. Het lijkt wel of ik niet verder kom. In de verte zie ik de haven van Oudeschild en een vervallen industrieterrein. Het ziet er lelijk uit. Of is het mijn perceptie. Zijn de endorfine uitgewerkt? Weer word ik ingehaald. Maar ik heb weer een dribbelpasje te pakken. 7min. per km? WE moeten om de haven. de langzame loper achter me haalt me in, maar ik haak aan en ook hij moet wandelen.Ik haal hem in en we lopen bijna verkeerd. Even dribbelen we veder, maar al snel moet ik weer wandelen.
Ergens zegt iemand ” gewoon wandelen, dat is het beste voor je spieren”. Iets verder op: het is een slagveld, ze vallen met bosjes. Nog steeds geen teken van 55 km punt of een drinkpost. Dit is mijn Fata morgana, mijn helletocht. De krampen komen nu ook in mijn kuiten. ik krijg zelfs kramp in mijn armen en in de spier onder mijn oksel.mijn arm schiet de lucht in. Stuiptrekkingen. Het voelt of er iemand een Voodoopop van mij aan het bewerken is met een ijspriem. Ik wandel stukken van 200 meter. Dan eindelijk de vezorgingspost in zicht. Ik zie Roelof net weggaan, Hij had last van een blaar en heeft deze doorgeprikt. Hij heeft het dus ook zwaar. Water, cola en een mueslireep. Eten lukt niet meer, maar voor na afloop dan maar.
Drie keer doodgaan op de Hoge Berg
Opeens is hij daar. Twijfel. Maar ik ben berekend op zijn komst. Ga weg, flikker op Twijfel, jij past hier niet. No way dat ik dit niet uitloop. Ik sta straks binnen de 7 uur aan de finish in Den Burg met een biertje in de zon, desnoods kruipend. Opgeven is geen optie. Het rekenen gaat moeizaam. Hoe lang ben ik onderweg.met vallen, opstaan, stilstaan, wandelen, hoe lang doe je er dan over? Ga ik de 6 uur nog halen of ga ik richting 7 uur? Later besef ik dat ik weer bij de Hoge Berg ben. het hoogste punt van Texel. al merk je daar niks van. De krampaanvallen volgen elkaar steeds vaker op. Ik loop van kilometerbordje naar kilometerbordje. Doodgaan bij het graf van Jan Knippenberg.
Zeker tien lopers passeren me in mijn strompeltocht. Tussendoor kan ik nog dribbelen in een tempo dat langzamer is dan de langzaamste kilometer. fietser kijken verbaasd naar me als ze me horen schreeuwen van de pijn. maar zij moeten de lopers naar de finish begeleiden. Ik ben aan mezelf overgeleverd. een groep van vijf weet ik nog even voor te blijven. De dame die ik eerder rond 30 km inhaalde haalt mij weer in,, als ik weer moet wandelen door de samentrekkende abductoren. En dan voel ik zo een hevige steek in zowel kuit als hamstring dat ik me laat vallen om verlichting te zoeken. Ik val tegen een berm, vol in de verse brandnetels. Pijnscheuten ..opnieuw. felle prikkels die me weer omhoog doen veren. ik weet niet waar ik het zoeken moet. De prikkels gaan dwars door mijn shirt heen en ook mijn handen tintelen. Ik kan er bijna om lachen. Deze tintelingen leiden af van de krampen. Een loper die ik vijf kilometer eerder makkelijk voorbij liep, komt mij nu in sukkeldraf voorbij. Maar ik kan een tijdje aanhaken. Het is nog geen twee kilometer meer. Ik zie een lange streep en dan iets van een hoopgje mensen en de contouren van het dorp. De oper achter me gaat me niet meer in halen. no way. Ik kan iets versnellen en ik bid dat ik geen kramp meer kriijg. Vlak voor de finish staan vriendinlief en kinderen te wachten. En een blije Noah sleept me over de eindstreep. Ik heb zowaar nog net onder de 5.50 uur gelopen. Met koorts heb ik de finish gehaald en lig ruim 20 minuten als een baby in het gras.
Ik durf nauwelijks te bewegen bang om weer kramp te krijgen, wat nog wel gebeurd. Drinken en eten. Na een douche en een halve massage (dit tiggert de kramp in de voeten) ben ik s”avonds snel hersteld. Op het terras drink ik napratend met de niet ver voor mij binnengekomen Wilfried mijn welverdiende Skuumkoppe. En de spierpijn? die werd met de skuumkoppe weggespoeld. De euforie zal de plaats innemen. Pain is only temporarily, fame is foreever.
Als loper hoor je soms een lokroep. Voor mij was dit “De zestig van Texel… 2 jaar geleden nog onbeantwoord, want ik had de inschrijving gemist. En qua drukke wedstrijdagenda en priveleven was ik er nog niet aan toe. Mentaal misschien ook nog niet. De marathon was toch al zwaar genoeg? Na de succesvolle marathon van Berlijn schreef ik me voor dit stoutmoedig avontuur, of had ik mezelf overschat.?De marathon is inmiddels bekend terrein, maar de Ultra…ja daar gelden (nog) andere wetten. Menig looptrainer kan je prima vertellen hoe je voor de 10 km moet trainen, maar de ultra..dat is andere koek.
Ergens was dit ook een soort experiment met mijzelf als proefkonijn. Maar bovenal beschouwde ik dit als een avontuur. Geen tijdsdoelen (anders dan op tijd aankomen bij de finish) en vooral genieten.: op zoek naar Zen, op weg naar de alpha en theta golven in het tegenwoordig zo zwaar belaste brein.. de trance en de runners high.
Waar kon dat nu beter dan op een van mijn favoriete eilanden: Texel. Het eiland waar de exponent van het trail lopen Jan Knippenberg zijn laatste rustplaats vond. In aanloop naar deze ultra deed ik niet veel anders dan in aanloop een jaar eerder naar de marathon van Rotterdam, behalve dat ik eenmaal een 4 uur durende LSD (long slow distance) deed in een tempo dat ik dacht te kunnen lopen op Texel. Verder had ik geen tijd en zin om frequente lange duurlopen te doen. Een enkele maal kon ik het opbrengen om in een zeer laag tempo te lopen, al raad ik aan om dit niet te vaak te doen.
Op Texel
Dus een maand na mijn 50e verjaardag beland ik met vriendlief en kids in het gastvrije en Zen-achtige B&B “So Hum” , wat zoiets betekend als “ik ben”. Na de bootreis haast ik me richting Stayokay, waar de organisatie zich verzameld heeft. Ik bekijk een mooie opwarmer : het beeldverslag van de wedstrijden van 1997 en 1999. Wat me ook opvalt is de pijn aan je ogen doende hardloop kleding die men toen had” tights in allerlei neoprints en daarboven een slobbertrui. Traillopers zijn geen fashionista’s. Gelukkig is er aan kleding en kledingstijl wel een hoop verbeterd. Wat het zelfde is gebleven is de onderlinge verbondenheid en het zonder morren lijden om de geest en het lichaam tot in extremis te testen. In dat verband wil ik ook memoreren dat er naast 649 lopers op de 60 kilometer er ook een vijftigtal lopers zich gekwalificeerd heeft voor de 120km.
Inspiratie voor transpiratie
De volgende ochtend meld ik me weer bij de StayOkay, waar enkele run diehards zich verzamelen bij oud atleet Hans Koeleman. De voormalig meervoudig kampioen en nationaal recordhouder op de 3000 meter steeple chase loopt tegenwoordig langere afstanden en is auteur van het Blauwe Uur, het boek dat ik (toevallig?) onder mijn hoofdkussen had liggen. Hans bracht ons naar het graf (“de hoge berg”) van de founding (god)father van de Nederlandse Ultra en de zestig van Texel in het bijzonder, Jan Knippenberg. Klik hier voor de documentaire over hem en zijn unieke ultraloop Hoek van Holland – Stockholm. Later op de avond mag ik nog genieten van het kwartet schrijvers dat naast Koeleman uit Koen de Jong, Bram Bakker en Tim van der Veer. Ik laat me nog even verleiden tot een Skuumkoppe (Texels bier) aan de bar als ik laat in de avond mijn mandje op zoek. Ik kan niet wachten om te starten.
Een ander cross circuit was onder mijn aandacht gekomen. Een nieuwe loopserie ten zuiden van Rotterdam, maar nog steeds in Zuid Holland. De eerste in Binnenmaas/Mijnsherenland, de tweede bij het Hellegatsplein, tussen Ooltgensplaat en Willemstad. Het slotstuk van deze door Runforlife (Roparun team) georganiseerde loopjes vond plaats op Tiengemeten.
De afstanden: 5 en 10km. Voor de eerste drie een pijs per afstand. Ook kon er een klassement gelopen worden, als je alle drie dezelfde afstanden had volbracht.
Binnenmaas cross
In de eerste laagdrempelige loop waren er naast veel recreanten toch ook een aantal snelle lopers aanwezig. Zeker de jeugdige atleten van AV Spirit lieten zich gelden tijdens het mooie weer. Via een oude landtong en hobbelige stukken weiland kwamen we al snel in op een makkelijke en vlakke ondergrond terecht. Na de eerste schermutselingen had ik me opgewerkt naar de 6e plaats. De loper voor me, had er nog goed de pas in, maar ik kon met moeite bij hem komen.
Over de helft, was het even buigen of barsten voor me, maar in plaats van gas terug versnelde ik licht. Mijn medeloper zat ook stuk en moest passen. Met nog 2 kilometer te gaan, vloog ik op mijn nog nieuwe Innovs heerlijk over dempende houtsnippers, De nummer nummer vier in de wedstrijd, een loper van Olympus 70 was kwam al in het zicht. Het gat was te iets te groot, al kwam ik nog erg dicht bij. Na een lekker stuk koek en warme choco kon ik nog even 2 heel snelle mannen op de 10km. bekijken: Ralph van den Nieuwenhuizen en Timo de Geus die de concurrentie ver voor bleven.
Voor de tiende maal had ik me ingeschreven voor Egmond. Eenmaal (in 2010, werd de tocht afgelast) dus werd het mijn negende deelname. Het organiserende Le Champion vierde zijn 50e verjaardag en organiseert deze loop al sinds 1973.
De eerste maal Egmond in 1973
Terwijl ik eigenlijk steeds minder plezier aan massale evenementen beleef kon ik het toch niet laten om weer aan de start te komen van “de winterklassieker”.
Vriendinlief ging na veel twijfel (longblaas ontsteking) mee en stond klaar voor de kwart marathon. Dat gaf mij de gelegenheid om rustig in te lopen, het strand te verkennen en de kwart marathon te bekijken. Vorig jaar haalde ik hier een 23e plaats. Niet slecht als je bedenkt dat hier zo’n 7000 mensen op starten. Uiteraard zijn er hele volksstammen die blij zijn dat ze de finish halen en waar finishtijd totaal geen rol speelt.
Bij mij speelt dat nog wel een rol, al was ik niet zo gebrand op een heel snelle tijd. De weersomstandigheden beloofden fikse tegenwind en regen. Feit was dat het op E-day droog was en een zeewind. Dus gunstig.
Spanning voor de start?
Ik was ruim op tijd, de startnummers waren goed opgespeld, bidons gevuld en de maag ook. Totale ontspanning. Er kon niks meer mis gaan..toch? Vriendin was op weg en ik uiteindelijk aan de koffie aan de zeekant vlakbij de finish. Ik hoefde maar 200 meter te lopen om haar te zien finishen. Maar bij de finish was het angstvallig leeg. Oei, de finishplek van de kwart was een kilometer verderop. En ik zou klaar staan bij de finish met een warme jas en de rest van de spullen. Met een verbluffend snelle kilometer en tegen de stroom van alle gefinishte atleten was ik precies gelijk bij de finish als mijn vriendin. Maar toen begon de ellende…waar was dat net nieuwe dure windjasje van 100 euro dat ik bij de start had aangepakt. Bij de start waren alle kledingstukken in containers en later op een grote hoop gegooid. Ook in de koffiebar niks te vinden.
Ik had het weer voor elkaar..op het laatste moment en met enige stress achteraan in het startvak. Gelukkig had ik toegang tot het wedstrijd startvak zodat ik geen last had van de grote massa recreanten, businesslopers of Le champion leden. In vergelijking met de laatste keer toen ik de halve marathon liep (2015) was het zwaarder. De ronde door het dorp van 3km werd ingekort en nu mochten we al binnen een kilometer het strand op. Ondanks een rustige start, maar dankzij het heuvelaf lopen met volle wind in de rug ging de eerste kilometer in een snelle 4.06 minuten. Het strand aan de zeekant was hard en ik vond snel mijn ritme.
Wedstrijd in een wedstrijd
Dit jaar had ik naast het doel van een tijd onder de 1.34 een specifiek doel: De Buff kilometer, waar ik daags ervoor over had gelezen. Een segment of klassement van de onverharde kilometer halverwege de race. Daar wilde ik dus even gas geven en indien mogelijk een prijs in de wacht slepen. Hierdoor probeerde ik me tijdens de laatste kilometer van het strand wat te sparen. ondertussen genoot ik van de kitesurfers, de woeste witte schuimkoppen in de zee en het eenzame stuk tussen 2 groepen in. Een loper voor me bleef ik continu in het zicht houden maar bij de strandafgang ging ik zeer makkelijk langszij. Vergeleken met de kwart marathon is deze strandafgang een makkie. wind in de rug, niet te stijl door het zand en al snel de betonnen ondergrond. Ik had al de turbo aangezet met de eerste heuvels in zicht, maar we ware nog maar bij km. 8 . Even dacht ik dat de Buff kilometer was begonnen, omdat er een slingerende onverharde kilometer volgde. Hier haalde ik al veel lopers in en liep ik ook in op een lange dame met gespierd bovenlijf, die op het strand de groep voor me op sleeptouw had genomen.
En ja hoor, daar kwam na 10km al aangekondigd de “race in de race” kilometer. De dame werd gepasseerd terwijl ze nog net een bekertje voor mijn neus weg griste bij de drankpost. Een andere loper die ook versnelde kon ik mooi volgen en was een mooi richtpunt. In 3.55 legde ik deze kilometer af en moest de volgende kilometer herstellen door weer wat rustiger te lopen.
Met drie naar de finish
De lange dame en de loper die ik had ingehaald kwamen nu weer langszij. Vervolgens liepen we met een groepje weer in op andere lopers. Tot tweemaal toe werd ik snel gepasseerd door snel uitziende lopers. In beide gevallen stonden ze enkele minuten later weer aan de kant, voor een plaspauze. Opmerkelijk. De lange dame had ik inmiddels afgeschud en het 15 kilometer punt werd bereikt. Hier voelde ik mijn benen, maar het tempo ging onder impuls van een ervaren loper in het grijs omhoog. Ik had steeds moeite om aan te klampen. Bij de grijze loper die een mooie lichte tred had. Iedere keer was er weer een bocht of een heuveltje waar ik het gat van 5 a 10 meter kon dichten. In de 19e kilometer bij het naderen van de Bloedweg en de beruchte stijle heuvel waar de wind met kracht 6 vol tegen was moest ik hem echt laten gaan. Inmiddels was er ook een loper in het blauw ons voorbij gegaan. Ik kon op de pittige heuvel een paar lopers inhalen en het gat toch weer dichten. Hierbij bleef ik “linkeballend op het vinkentouw” om maar eens een wielerterm te gebruiken, achter de loper in het blauw en even later achter de loper in het grijs lopen. Pas uit de wind kon ik er weer langs. Maar de beide lopers pakten de handschoen op en met nog een ruime 600 meter te gaan plaatste de loper in het grijs weer een splijtende demarrage die ik niet kon beantwoorden. Nog eenmaal moesten we bij de vuurtoren een pittige heuvel op, voordat de laatste 250 meter op de boulevard een feit waren. In de felle tegenwind viel de loper in het grijs bijna stil en kon ik het gat voor de zoveelste keer dichten. De loper in het blauw was nu de lachende derde en zo gingen we naast elkaar het laatste stuk in. Terwijl ik een aanmoediging hoorde aan mijn adres , ging ik aan in de laatste 100 meter. De man in het grijs probeerde nog manmoedig, maar moest ook passen. Blij met mijn tijd onder de 1.30.52 liet ik me tegen de hekken zakken.
Bij de kledingresten ging ik snel op zoek naar het jasje van mijn vriendin, maar helaas. Opeens kreeg ik een brainwave en dacht aan mijn rugzak die tijdens het inlopen aan de bovenkant open was gegaan. “op het strand ga je die niet meer vinden” was het commentaar van mijn vriendin. Met windkracht 6 zou die inderdaad nu mogelijk in Castricum zijn of bij een geinteresseerde hardloper. Toch ging ik het strand weer op richting de bocht van het parcours. Om een grote strandpaal zag ik in de verte een iets geknoopt. En ja hoor, het zwarte jas was het gezochte exemplaar. na afloop kwam ik nog een paar loopmaatjes tegen die ook lekker hadden gelopen ondanks de drukke recreatie startvakken.
Abshero wint ook in 2019
Waar bij de CPC, die andere klassieker, bijna alleen maar Kenianen winnen (sinds 1992 slechts driemaal niet), winnen er in Egmond voornamelijk Ethiopiers: Sinds Kamiel Maase in 2006 de overwinning greep was het slechts eenmaal (Wilson Kipsang) een loper buiten Ethiopie die er met de hoofdprijs vandoor ging. Het was dan ook geen verrassing dat een loper uit dat land als eerste weer terug was op de boulevard. Voor de twee maal won Ayele Abshero (net als 8 jaar eerder) na een spannende laatste kilometer waar hij de koploper nog achterhaalde. Zijn tijd: 1.04.57. Ronald Schröer eiste de plek als beste Nederlander op in 1.07.08 (9e overall) en versloegen de favorieten Butter en Choukoud (beiden gaven op).
Met een tevreden gevoel gingen we naar de bus richting Alkmaar, die gelukkig zonder wachttijden klaarstond. Onderweg bekeken we onze virtuele medaille, al blijven de echte medaille, de herinneringen en foto’s toch het mooiste souvenirs.
De omstandigheden waren goed te doen bij de Oliebollencross op deze een na laatste dag van het jaar. Geen diepe blubber, sneeuwstormen of diepe plassen dit jaar. Het rondje bij de Koplopers was dit jaar minder uitdagend dan de jaren ervoor, terwijl er geen verandering in het parcours waren opgenomen. Maar vergis je niet, het blijft een zware loop, waar menig loper zich op stuk bijt of de pijp aan Maarten of Sylvester geeft. terwijl op het werk en in de thuissituatie de griepbacillen een polonaise liepen dacht ik aan deze dans te kunnen ontspringen. In de voorafgaande week had ik maar liefst 2 pittige crossen afgewerkt en ook de dag erna zou ik mezelf nog even afpeigeren bij de internationaal bekende sylvester cross in de Soester Duinen. De benen hadden niet de macht die ik nog tijdens de clubkampioenschappen bij de Spartaanse Uithofcross voelde.
Ditmaal was ik gelukkig wel op tijd en geen startnummer stress. Een mooi resultaat zou mij een podiumplek in het tussenklassement van het 1vd4 crossklassement opleveren. En dan was er natuurlijk nog een andere race in de race zou ik clubgenoot Ralph weer voor kunnen blijven? Een dikke twintig lopers glibberden voor me door de eerste twee bochten. Asfaltterrorist Arco Poot kon maar net op de been blijven tijdens zijn opmars riching de kop van het veld. Clubgenoot en winnaar van de Uithof cross Robin kjuiper deed wijselijk niet mee om zich te sparen voor de eerder genoemde cross in Soestduinen.
Terwijl vooraan Pieter Bakx en Tesfit Ghide een eenzame strijd uitvochten, probeerde ik wat gas terug te nemen. Dit was ook wel noodzakelijk. Ik probeerde bij de winnaar van vorig jaar in mijn klasse aan te haken, maar moest aan het einde van de eerste ronde hem al laten gaan. Een halve ronde kon ik samen met Richard Holstege meelopen, maar hij heeft bijna altijd een sterke tweede helft. in de modder raakte ik hem kwijt. Daarna zakte ik in (ja uiteraard ook wat in de modder) en werd ik in kort tijdsbestek ingehaald door drie frele dames. En dit terwijl cross specialiste Sanne Broeksma al in de top 10 bij de heren mee streed. het gebeurt niet vaak dat ik meer dan 3 vrouwen voor me heb en zeker niet in een cross.
Even dacht ik zelfs aan uitstappen, maar dit keer was vriendinlief met een aantal vriendinnen die de korte cross hadden gedaan van de partij. de luide aanmoedigingen sleepten me er door heen. Terwijl iets voorbij de helft de tweede dame in de wedstrijd opgaf en Ralph me probleemloos passeerde kon ik me langzaam weer herpakken. dit was nodig want ook haag atleet jim had me ingehaald en twee concurrenten kwamen dichterbij. Een (loper van de) Koploper kon de aansluiting vinden bij het ingaan van de laatste ronde. waar ik het vandaan haalde weet ik niet, maar bij de brug en de eerste heuvel had ik nog een versnelling in huis. de concurrenten werden afgeschud en zelfs kon ik nog in de klei bij Jim aanklampen die ik echter niet meer versloeg. Geen super race vandaag, maar met een 3e plaats in de leeftijdsklasse kon ik niet ontevreden zijn. Dat ik 3 minuten sneller was dan vorig jaar zei niet zo veel, behalve dat de andere clubgenoten ook 3 minuten sneller waren dan de laatste editie. Ik sloot in stijl af me oliebollen , trappistenbier en een bezoek aan de Delftse bierbrouwerij. Met een zwaar lijf fietste ik weer terug.
De reis er naar toe
Hans bracht ons naar het graf (“de hoge berg”) van de founding (god)father van de Nederlandse Ultra en de zestig van Texel in het bijzonder, Jan Knippenberg. Klik 
Hardlopen: Leuke loopjes 