Van marathonner naar ultraloper: de 60 van Texel

De reis er naar toe

Als loper hoor je soms een lokroep. Voor mij was dit “De zestig van Texel… 2 jaar geleden nog onbeantwoord, want ik had de inschrijving gemist. En qua drukke wedstrijdagenda en priveleven was ik er nog niet aan toe. Mentaal misschien ook nog niet. De marathon was toch al zwaar genoeg? Na de succesvolle marathon van Berlijn schreef ik me voor dit stoutmoedig avontuur, of had ik mezelf overschat.?De marathon is inmiddels bekend terrein, maar de Ultra…ja daar gelden (nog) andere wetten. Menig looptrainer kan je prima vertellen hoe je voor de 10 km moet trainen, maar de ultra..dat is andere koek.

Ergens was dit ook een soort experiment met mijzelf als proefkonijn. Maar bovenal beschouwde ik dit als een avontuur. Geen tijdsdoelen (anders dan op tijd aankomen bij de finish) en vooral genieten.: op zoek naar Zen, op weg naar de alpha en theta golven in het tegenwoordig zo zwaar belaste brein.. de trance en de runners high.

Waar kon dat nu beter dan op een van mijn favoriete eilanden: Texel. Het eiland waar de exponent van het trail lopen Jan Knippenberg zijn laatste rustplaats vond.  In aanloop naar deze ultra deed ik niet veel anders dan in aanloop een jaar eerder naar de marathon van Rotterdam, behalve dat ik eenmaal een 4 uur durende LSD (long slow distance) deed in een tempo dat ik dacht te kunnen lopen op Texel.  Verder had ik geen tijd en zin om frequente lange duurlopen te doen. Een enkele maal kon ik het opbrengen om in een zeer laag tempo te lopen, al raad ik aan om dit niet te vaak te doen.

Op Texel

Dus een maand na mijn 50e verjaardag beland ik met vriendlief en kids in het gastvrije en Zen-achtige B&B “So Hum” , wat zoiets betekend als “ik ben”.  Na de bootreis haast ik me richting Stayokay, waar de organisatie zich verzameld heeft. Ik bekijk een mooie opwarmer : het beeldverslag van de wedstrijden van 1997 en 1999. Wat me ook opvalt is de pijn aan je ogen doende hardloop kleding die men toen had” tights in allerlei neoprints en daarboven een slobbertrui. Traillopers zijn geen fashionista’s. Gelukkig is er aan kleding en kledingstijl wel een hoop verbeterd. Wat het zelfde is gebleven is de onderlinge verbondenheid en het zonder morren lijden om de geest en het lichaam tot in extremis te testen. In dat verband wil ik ook memoreren dat er naast 649 lopers op de 60 kilometer er ook een vijftigtal lopers zich gekwalificeerd heeft voor de 120km.

Inspiratie voor transpiratie

De volgende ochtend meld ik me weer bij de StayOkay, waar enkele run diehards zich verzamelen bij oud atleet Hans Koeleman. De voormalig meervoudig kampioen en nationaal recordhouder op de 3000 meter steeple chase loopt tegenwoordig langere afstanden en is auteur van het Blauwe Uur, het boek dat ik (toevallig?) onder mijn hoofdkussen had liggen.  Hans bracht ons naar het graf (“de hoge berg”) van de founding (god)father van de Nederlandse Ultra en de zestig van Texel in het bijzonder, Jan Knippenberg. Klik hier voor de documentaire over hem en zijn unieke ultraloop Hoek van Holland – Stockholm. Later op de avond mag ik nog genieten van het kwartet schrijvers dat naast Koeleman uit Koen de Jong, Bram Bakker en Tim van der Veer.  Ik laat me nog even verleiden tot een Skuumkoppe (Texels bier) aan de bar als ik laat in de avond mijn mandje op zoek. Ik kan niet wachten om te starten.

Voor het vervolg lees hier deel 2 (raceverslag)