Leuk om te zien, hoe een spontaan idee kan uitgroeien tot een kleinschalig evenement. De idee en de drang om samen in georganiseerd verband te lopen blijft bij de echte hardloper in het hoofd rondspoken.
Voorafgaand
Via een whatsapp conversatie werd dan ook door een bevriend lid van de Hardloper (Maarten van der Eijk) geopperd om samen een marathon te lopen. Dit resulteerde in een planning voor 4 juli met start op de trambrug in Schipluiden bij zonsopkomst. In tweede instantie werden ook leden van De Hardloper en vrienden van De Hardloper uitgenodigd. Bovendien werd de gelegenheid geboden om de halve marathon te lopen. Zo stonden er uiteindelijk geen 6 maar 22 lopers plus enkele begeleiders (meefietsers om parcours te gidsen en fotografen) op de trambrug. Hiervan gingen 4 lopers van start voor de volle mep van 42,2 kilometer. Dit alles in de vroege morgen van 4 juli om 5.30 in een oorverdovend stille omgeving.
Voor mij persoonlijk werd het de 10e marathon. De spanning was een stuk minder, hoewel die toch nog licht kwam tijdens de voorbereidingen en vooral toen ik voor het slapen gaan merkte dat ik het verkeerde snoertje voor het opladen van mijn smartwatch in handen had. In plaats van om 22.30 onder de wol te kruipen, restte mij een extra uur reizen (je wil uiteindelijk je loop en data voor eeuwig vastleggen toch?) om het hulpmiddel op te halen.
Daarvoor had ik 2 bananen, 2 sportrepen, 1 flesje water, 4 bidonnen gevuld met carboloader, isotone drank, en 2x koolhydraatrijke drank, 3 gelletjes, 1 magnesium liquid shot, 1 chocolademelk, 1 hersteldrank en mijn Nathan heupgordel klaar gezet. Na een ruime 4 uur slaap arriveerde ik om 5 uur in de voege ochtend bij de kantine van de ijsclub. Hier werden we kort welkom geheten. Fantastisch om te zien hoe een kleine vereniging het op korte termijn voor elkaar krijgt om begeleiders, kleedgelegenheid, startklok en broodjes/brunch/drank na afloop kosteloos te regelen. Hulde aan de vrijwilligers. Eensgezind liepen we een kleine 2 minuten naar de start bij de brug.
Voor dag en dauw door Delfland
De vier marathonlopers (met mij Maarten vd E, Maarten V en Roelof) werden vergezeld kozen al meteen het hazenpad, uiteraard ging de haas Maurice ook mee alsmede zoef zoef Loes uit Delft. Ben van der Eijk, als snelle Halve Marathon loper was ons al vooruitgesneld en zouden we pas bij de trambrug weer terugzien (tijd naar verluid 1.41 uur). Het karakter van de race was geen wedstrijd, al kon ieder zijn tempo lopen. Dit resulteerde lange tijd in twee groepen lopers, waarbij de tweede groep lang goed in het spoor van de eerste groep bleef.
Via de (Vlaardingse)Kade gaat het richting Broekpolder(Vlaardingen) en Foppenplas, waarna bij Ter lucht (Maasland) weer word gekeerd. Hoewel de gehele route verhard is komen we nauwelijks door woonwijken. Een leuke route met veel bekende plekken.
Al keuvelend en grappend vliegen de eerste 10 kilometers om in een opperbeste stemming. Meerijdster Marieke zorgde dat ongeveer elke 5 kilometer de bidons klaarstonden. Maarten V. had eenzelfde bidon als ik, dus dat kon nog voor verwarring zorgen. Af en toe moest een loper stoppen vanwege een pitstop. Het gebeurd mijzelf 3(!) keer dat er een gelletje uit mijn goedgevulde heupgordel valt. Maar niet getreurd, teruglopen, oprapen en weer door.
Het Hollandsche polderlandschap wordt voornamelijk bevolkt door vogels, hazen, een enkele eekhoorn of nerts of vroege wandelaar. Echte Hollandse luchten (100 tinten grijs) omlijsten het geheel. Hoewel de zonsopkomst niet echt te zien was prijzen we ons gelukkig met het weer. Er is zware regen voorspeld, maar die blijft voorlopig uit. Een te hete zon wil je ook niet 4 uur lang op je zwetende bolletje.
Terug naar de trambrug
Bij de Duifpolder zien we dat een loper uit de tweede groep zich heeft losgemaakt. Hij volgt op een kleine 400 meter. Op dat moment gaat ook het tempo in ons groepje omhoog en duiken we voor het eerst ruim onder de 5 minuten de kilometer. We lopen ook niet meer naast elkaar, (omdat het weer kan), maar in een treintje. Even ben ik bang dat Maurice een te voortvarend tempo gehanteerd, maar onder het credo “we zien wel wanneer het langzamer gaat” gaan we door. Mijn voorspelling dat we op het laatste stuk richting trambrug het tempo automatisch omhoog gaat komt uit. Loes ruikt ook de stal en gooit er nog even een pittige versnelling uit in de laatste kilometer. De meeste anderen mogen nog een stukje. Het dorp Schipluiden weer door richting De Lier. Wateringen en langs de Zweth.
Afzien of genieten?
Ik heb al vanaf de 10e kilometer last van een (mogelijk recente) blessure aan mijn linkerhak. Maar de “pijn uit” knop word gevonden en soms trekt de pijn ook vanzelf weg.
Oud buurman Jacob fietst ook mee en houd ons in de gaten, zodat we de juiste route lopen en van informatie worden voorzien. Tot aan de 25 kilometer gaat het groepje van 4 nog aardig lekker. We hebben het over een heel scala van onderwerpen gehad: trainingen, de omgeving, ultralopers, memorials, werk, de Rotterdam marathon en het weer. Alsof er geen Corona virus bestaat.
Praten of rust?
Het praten verstomd en we genieten van de stilte, maar we beginnen ook de benen te voelen. “Jacob, vertel nog eens een mop”, zegt Roelof dan. “Moppen vertellen, ben ik niet goed in”, is het eerlijke antwoord. Ik zie een paar koeien, ons schaapachtig aankijken. Ze zijn net wakker en zien niet vaak hardlopers op dit tijdstip. Ik doorbreek de stilte: “Wat zegt een koe als ie de marathon heeft gelopen?? MOOOEEEH!!”. Het praten leidt af van de pijn en de kilometers die we nog moeten lopen. Focus op het fijne van hardlopen, het voorrecht om hier samen te kunnen lopen en de omgeving (konijnen jagen op vogels) is de andere remedie.
Ook Marieke valt niet stil, zo gauw ze bij ons is komt er een stortvloed van relevant en irrelevantie informatie onze kant op. Het aanreiken van de gels en klaarzetten van de bidonnen gaat perfect. De laatste twee stops wil ik niet te lang stil staan. Doorlopen is fijner dan uitrusten. Ik merk dat de benen niet meer de souplesse hebben van de eerste kilometers. Toch heb ik voor de wind het tempo weer op 5 minuten gehouden. Maarten vd E. moet langzaam afhaken en geeft door dat we niet hoeven te wachten. Bij de bidonstop over de A4 bij Harnaschpolder loopt hij ons echter vrolijk voorbij. Nog een kleine 10 kilometer schat ik in.
Een heerlijk verkoelend miezerbuitje daalt op ons neer We doen een rondje Den hoorn via de Lookwetering. De regen komt steeds harder op ons neerdalen. In de verte 2 mensen. “dat is de familie van Maarten” zegt Roelof tegen de andere Maarten. “Niemand anders gaat op dit tijdstip ons aanmoedigen in de stromende regen”.
We nemen dankbaar de bananen in ontvangst en zien ook Maarten-2 weer aansluiten en zijn familie begroeten. Ik zet koers naar het Kerkpolder via de ijsbaan en het zwembad waar de laatste bidonstop is. Het tempo gaat lichtjes omhoog, het tempo van de regen ook, maar het deert ons. Niet.
Laatste loodjes
Zoals vaker zijn de laatste loodjes het zwaarst. Maarten moet een gaatje laten en ik besluit achter Roelof te blijven hangen. Onder het viaduct parallel aan de A4 is het een eindeloos pas met groene horizon. Ik ken het stuk op mijn broekzak en denk dan over de A4 is het nog maar een lang recht stuk. Ik kom bedrogen uit.
We moeten ook nog het laantje Piet van de Ende langs”, zo waarschuwt Marieke. Ik herinner me nog een kadeloop 5 km, waar ik halverwege behoorlijk stuk ging op dit stuk waar de wind vrij spelt heeft. Eerst nog de lange Zuidkade. Ja hoor, pal tegen natuurlijk vergezeld van geselende regenstriemen. Ik blijf achter Roelof hangen en hoop dat ik het tempo kan vasthouden. Halverwege neem ik de kop over, zodat hij ook even uit de wind is. Dan komen we lang het laantje. Het zwaarste stuk, ik voel nu mijn bovenbenen en hamstrings, maar bedenk dat het gelukkig pas in de fase is. We zijn blij als we de kade weer opdraaien. Geen geruis meer om je oren en niet meer die remmende wind. Gek genoeg bleven we onder 5 min./km.
We weten niet precies waar de finish is. Trambrug of ijsclub? We gaan bovenlangs aan de kade en via het hertenkamp terug. We geven elkaar een echte (beat Corona) high five en komen gelukzalig over de finish. De gefinishte halve marathoners en vrijwilligers/toeschouwers zijn enthousiast dat we er zijn en ook verrast dat we via de achterkant zijn gekomen. Binnen 2 minuten komen Maarten 1 (ook via de achterkant) en Maarten 2 via het boerenpad bij de ijsbaan aan de voorkant aanlopen. We krijgen een heuse medaille met lint aangereikt en laven (na desinfecteren) ons aan broodjes, water, chocomel en yoghurtjes. Wat een heerlijke loop en goede organisatie om mijn 10e marathon te beleven. Op naar meer wedstrijden/evenementen in het nieuwe normaal.
Foto’s met dank aan Mario Bentvelsen . Meer foto’s van hem kun je hier zien.
Website De Hardloper Schipluiden, klik hier
Hardlopen: Leuke loopjes 
Pingback: Zonsopkomst(halve)marathon – De Hardloper