Korte afstand puinduincross met winst

Dit jaar wilde ik eens de snelheid testen en kijken of ik weer zo’n leuke prijs (een stuk puinsteen met een verguld plaatje) kon toevoegen aan de prijzencollectie. Ooit greep ik al eens mis (2014, 2e plaats), 2016 (bruiloft), 2017 (nipt 4e), gelukkig won ik de medium afstand (2 rondjes van 6.4 km) al in 2015. Om eerlijk te zijn had ik gemengde gevoelens. enerzijds een fantastische loop, maar ook voelde ik wat spanning en ging met frisse zin op pad (zou ik het podium halen, lees: ik zou het podium halen), anderzijds zin in deze leuke loop. Dat ik de avond ervoor in een all-you-can-eat restaurant flink calorieen had gestapeld hielp ook niet mee.

Na een klein gedeelte te hebben verkend – fotograaf Jeroen Tibbe – (klik voor foto”s) zat alweer strategisch klaar met de camera) waardoor ik goed warm was ging ik op zoek naar een goed plekje bij de start. Een plekje achter jeroen van Aken is dan altijd handig, want dan weet je dat je vooraan staat en er geen oponthoud ontstaat. Jeroen ging vandaag voor zijn 3e winst bij de Puinduinrun. De vorm was er, maar de tegenstand- in de vorm van Winfrith Meijwes- winaar van o.a. de Meijendelloop, ook.

weinig tegenstand

Zelf ging ik dus ook voor de winst. Op de deelnemerslijst prijkten maar 6 andere heren, waarvan de grootste concurrent, clubgenoot Misha Stassen geblesseerd was. Hij zou in ieder geval komen kijken en aanmoedigen. Het rustig starte lukte vandaag weer niet. het veld stoof de zanderige heuvel op. Vooraan zag ik Jeroen en Wïnfrith al afstand nemen van de rest van het veld. Tegen de tijd dat ik het vals plat en de ronde om de vijver had afgelegd was er 1km afgelegd en voelden de benen al zuur. Niet gek na een doorkomst van 3.43 op de kilometer. De eerste trap doemde op. In gedachte denk je: maar 3 trappetjes, maar bovenaan de eerste denk je alleen maar hoe herstel ik nog en kan ik nog een hardlooptempo aanhouden met deze benen die aanvoelen als betonnen heipalen.

foto : Misha Stassen

Inmiddels was ik door een kleine 10 snelle mannen ingehaald en had ik zelf nauwelijks lopers gepasseerd. Ik wist dat clubgenoot Mattijs mogelijk nog in mijn nek zou komen, maar het was me mijn eer te na om ingehaald te worden als hij nog twee ronden zou moeten voltooien. Een 20e plaats was de tussenstand. De tweede trap pakte ik onderaan nog met twee treden. Bij de derde trap was de verzuring compleet, en wilde de treden soepel nemen, maar de man voor me ging net zo hard al wandelend en met duwend op zijn knieen. Ik copieerde even deze techniek, maar het maakte weinig verschil.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In de afdaling kon ik nog twee lopers inhalen en stoomde met veel snelheid het bruggetje over. Ondertussen controleerde ik de nummer van de lopers om me heen, ze versnelden niet echt, wat mij een geruststellend gaf dat zij minstens nog een rondje gingen doen. Drie Hague Road runners en de man met de wandelende traptechniek kon ik nog inhalen en daar werd mijn naam al omgeroepen toen ik bij de afslag aanzette voor mijn eindsprint. Ik was inderdaad winnaar met een verschil van bijna 50 seconden op nummer 2 en minstens 5 minuten op nummer 3.

“Die kan makkelijk 2 rondjes” riep de vrouwelijke speaker. Vooraf gezien wel, nu was ik blij dat ik kon finishen. Toch was het afwezig zijn van een strijdelement wel jammer. Qua tijd had ik uiteraard wel een sneller rondje gedraaid dan andere jaren.  Na een kort interview kon ik vriendin Miranda ook zien finishen. Zij deed het ook prima met een 7e plaats totaal en een 5e plaats bij de vrouwen.

Ruim daarvoor  hoorde ik de speaker al roepen: daar is de eerste dame , Mischa Stassen. Was Mischa plots hersteld bij een wonderdokter en had hij zich gelijk laten ombouwen? Uiteraard niet, wel herkende ik in de eerste vrouw Yia-Lin , mijn sterk lopende clubgenote. Aangezien zij te laat was met het nummer ruilen mocht zij niet meedoen voor de prijzen, maar werd ze wel in de uitslagen werd opgenomen. Jammer voor haar, aangezien ze maar liefst 3 minuten sneller was dan de winnares.

De snelste heer en dame bij de korte afstand, foto: Misha Stassen

Inmiddels kon ik goed de “echte” strijd bekijken. bij de 9,6 km de drie volle ronden: Jeroen kwam na twee ronden door met een achterstand op Winfrith en zou dit niet meer goedmaken. In de tweede ronde had Winfrith zijn daaltechniek zo geperfectioneerd dat jeroen last had om aan te haken, wegglipte en er meteen een beslissend gat was ontstaan. De sterke Wynfrith trok hard door om in een snelle 36.59 te finishen. Jeroen werd tweede en Remco Mocking zorgde dat het hele podium dit jaar door Haag atleten werd bezet.

Bij de prijsuitreiking werd ik in het zonnetje gezet door Mirjam Kuipers van sponsor Run2Day. een mooie waardebon, een envelopje en de begeerde puinprijs was mijn deel.